Verdriet mag er zijn

Mijn naam is Verdriet. Ik ben soms bij je als het bewolkt, grauw of grijs is. Maar zelfs op een stralend mooie dag kan het zijn dat je me ziet, als je in de war bent of in de knoop zit. Je kent me al goed, maar eigenlijk zou je me liever vergeten. En toch blijf ik lekker waar ik ben. Ik ga nergens heen. Geef me nog een kans, en luister naar wat ik wil zeggen: Verdriet mag er zijn, en iedereen huilt!

Woohoo, het is weer tijd voor een vertrouwd persoonlijk stukkie! Hoera! Dus lees snel verder als je daar zin in hebt.

Verdriet en ik hebben een best ingewikkelde relatie. Tot een jaar of vijf geleden wist ik eerlijk gezegd niet eens precies hoe het voelde. Totdat het er allemaal in een zeer korte tijd uit kwam. Want hoewel ik verdriet niet bewust toeliet bleef het wel heel diep binnenin zitten, bleef de enorm grote emmer zich vullen totdat uiteindelijk alles overliep en onder water kwam te staan. Totdat er geen streepje zon meer te zien was. En tja, als je enkel op die vreselijke manier verdriet voelt dan wil je dat best graag voor altijd wegstoppen. En dat deed ik weer. Totdat Verdriet besloot om even wat jaren bij mij te komen wonen.

Ik wilde zeker weten geen vriendjes met Verdriet worden. Maar ja, sommige vriendschappen kies je niet van tevoren, soms ontstaan ze gewoon. En je kunt maar beter vrienden worden met Verdriet dan hem als een vijand zien of altijd maar te negeren. Echt waar. Dus. We werden vriendjes. En dat ging best wel goed. Soms een beetje huilen, niet altijd met tranen door mijn 💊, maar ook dat was best oké. En ik maakte niet meer zoveel nieuwe dingen mee waar ik verdrietig van werd, wat meer dan oké was. In dat soort tijden is het heel fijn om vrienden te zijn met Verdriet, want dan blijft -ie tenminste niet altijd hangen.

En soms gebeurt dat wel weer, terwijl ik daar echt helemaal geen zin in heb. Zoals de laatste tijd. En dat is helemaal logisch gezien de omstandigheden. Leuk is het niet, maar wel zoals het hoort. Denk ik. De laatste tijd weet ik soms best veel niet. Wat ik wel weet is dat ik niet geloof dat er na regen altijd zonneschijn komt. Maar wat ik wel geloof (en wat ook in het boek staat) is: ‘𝘌𝘭𝘬𝘦 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘥𝘶𝘳𝘧𝘵 𝘵𝘦 𝘩𝘶𝘪𝘭𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘰𝘰𝘬 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘵𝘦 𝘭𝘢𝘤𝘩𝘦𝘯, 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘫𝘦 𝘦𝘮𝘮𝘦𝘳𝘵𝘫𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳.’ (en in mijn geval durft te voelen, omdat huilen niet vaak lukt).

Hoewel ik vaak boeken lees met voor mij confronterende thema’s, word ik er niet altijd door geraakt. Bij dit boek gebeurde dat wel meteen. Toen ik het boek gisteren kreeg zat ik in de zon, las ‘𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘰𝘱 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘭𝘦𝘯𝘥 𝘮𝘰𝘰𝘪𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘬𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘮𝘦 𝘻𝘪𝘦𝘵, 𝘢𝘭𝘴 𝘫𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘰𝘧 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘬𝘯𝘰𝘰𝘱 𝘻𝘪𝘵. 𝘑𝘦 𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘮𝘦 𝘢𝘭 𝘨𝘰𝘦𝘥, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘻𝘰𝘶 𝘫𝘦 𝘮𝘦 𝘭𝘪𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘵𝘦𝘯.’ en kreeg direct een brok in mijn keel. Want ja, ook al ben ik erg blij dat de zon eindelijk schijnt en de lucht helderblauw is, Verdriet is er toch nog steeds erg vaak bij. En dat vind ik jammer omdat het me belemmert in dingen die ik wel leuk vind maar waar ik door Verdriet (en ook andere dingen) nu niet zoveel energie en tijd voor heb, zoals lekker veel bezig zijn met stukkies schrijven.

Maar het zorgde er tegelijkertijd ook voor dat ik meteen vol enthousiasme dit stukkie ben gaan schrijven. Misschien dat mijn enthousiasme niet echt lekker doorschemert vanwege het onderwerp, maar echt joh, je had me moeten zien rennen naar mijn computer en nu zien typen. Heb ik al weken niet in zo’n rap tempo gedaan. 😁

Ik vind dit boek werkelijk prachtig op twee manieren. Sowieso is het prachtig om te zien. De schitterende, sfeervolle en aansprekende prenten zorgen ervoor dat het boek heel aantrekkelijk is. Daarnaast vind ik het herkenbare verhaal, de boodschap en de tips ook prachtig en extreem belangrijk.

Door dit boek veelvuldig voor te lezen en te bespreken met kinderen (en de boodschap ook in de tienertijd te herhalen) maak je de kans dat zij zo’n ingewikkelde relatie met Verdriet en kwetsbaarheid ontwikkelen een heel erg stuk kleiner. Herhaal naar kinderen toe dat ze mogen huilen, dat iedereen weleens huilt, dat ze zich niet altijd sterk hoeven te houden, dat verdriet er mag zijn, dat ze dingen waar ze zich rot om voelen altijd mogen uitspreken. Hopelijk is het er niet vaak, maar vraag en luister naar hun verdriet. Daar wordt het leven een heel stuk fijner van.

Dit boek maakt trouwens deel uit van de ‘Mijn kop is top’-serie. In deze reeks neemt Adam Ciccio dagelijkse obstakels en de mentale gezondheid van jonge kinderen onder de loep. Aan de hand van een herkenbaar verhaal en tips krijgen kinderen en volwassenen meer inzicht in wat er omgaat in jonge hoofden. Naast dit boek zijn er boeken verschenen over ADHD, angst, diversiteit, jezelf zijn, loslaten en zelfvertrouwen. Ik ben ontzettend fan van deze reeks en hoop op nog veel meer! Een grote hoera voor meer mentale weerbaarheid voor jong en oud!

-

Auteur: Adam Ciccio

Illustrator: Barbara Bongini

Uitgever: Clavis