Haas, ik mis je!

Kik en Pip zijn een heel gezellig paar. Ze zijn de grootste vrienden, beste maatjes voor altijd. Al zijn ze nog zo anders, ze zijn altijd bij elkaar.

‘𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘻𝘰 𝘣𝘭𝘪𝘫 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘪𝘫 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥 𝘣𝘦𝘯𝘵, 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘧𝘦𝘪𝘵! 𝘑𝘪𝘫 𝘦𝘯 𝘪𝘬, 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘦𝘶𝘸𝘪𝘨. 𝘞𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥!’ 𝘋𝘢𝘵 𝘻𝘦𝘪𝘥𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘭𝘬𝘢𝘢𝘳, 𝘥𝘢𝘵 𝘷𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘣𝘦𝘪. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘵𝘰𝘦𝘯, 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘰𝘯𝘷𝘦𝘳𝘸𝘢𝘤𝘩𝘵… 𝘸𝘢𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘪𝘫.

Kik is ineens alleen. Zijn vriendin is er niet meer. Er is niets te ze zien behalve een leegte in de vorm van een haas. Kik zoekt overal naar zijn vriendin, op alle plaatsen die hij kan verzinnen. De enige herinnering dat Pip ooit had bestaan, is een koude Pip-vormige leegte dicht tegen hem aan. Kik wordt boos op de leegte, ook begint hij te smeken, maar de leegte gaat niet weg en brengt Pip ook niet meer terug… Kik voelt zich eenzaam en huilt en huilt en huilt. Dan verschijnt Fien de beer. Ze wacht geduldig tot Kik er klaar voor is en knuffelt hem terwijl hij huilt. Ze legt Kik uit hoe het zit. Fien leert Kik hoe hij de haasvormige leegte kan vullen met herinneringen aan Pip. Het begint was lastig, maar langzaamaan begint Kik zich weer een beetje beter en minder alleen te voelen.

Een heel lief, ontroerend en aangrijpend prentenboek waarin de thema’s vriendschap, verlies en herinneringen centraal staan. Door de mooie illustraties en de liefdevolle en eenvoudige vertelling (op rijm) is het zeer geschikt om met jonge kinderen te lezen. Wat ik heel mooi vind is dat het niet duidelijk wordt wat er nou precies met Pip de haas is gebeurd, waardoor het boek bij verschillende vormen van verlies heel bruikbaar kan zijn. 🖤 

‘𝘏𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘭𝘦𝘶𝘬. 𝘌𝘳 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘷𝘢𝘯 𝘸𝘪𝘦 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘩𝘰𝘶𝘥𝘵 𝘸𝘦𝘨 𝘻𝘢𝘭 𝘨𝘢𝘢𝘯. 𝘚𝘰𝘮𝘴 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘶𝘪𝘻𝘦𝘯. 𝘚𝘰𝘮𝘴 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘥, 𝘻𝘰𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘱 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘨. 𝘌𝘯 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘻𝘦 𝘱𝘭𝘰𝘵𝘴𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘸𝘦𝘯𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘥𝘢𝘨.’

Dat Pip nooit meer terugkomt wordt wel duidelijk gemaakt. Gelukkig is daar Fien de beer, die Kik een beetje helpt met het verdriet.

‘𝘑𝘦 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 (𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘳𝘪𝘦𝘵) 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘯𝘦𝘨𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘰𝘧 𝘷𝘦𝘳𝘭𝘪𝘦𝘻𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘵𝘰𝘱𝘱𝘦𝘯. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘦 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘸𝘦𝘭 𝘷𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯, 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘳 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘪𝘯 𝘵𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘱𝘱𝘦𝘯.’ En dat kan met herinneringen. Zo blijf je altijd aan degene die je verliest denken! Daarom past dit boek perfect bij de #kinderboekenchallenge dag 21.

Daarnaast pas ik ook goed bij het thema Ik denk aan je. Ik denk heel veel. De hele dag door. Aan allerlei dingen, maar ook vaak aan mensen. Ik onthoud nogal vaak veel van wat mensen mij vertellen over hun leven. Dingen die soms totaal niet relevant zijn en waardoor ik aangekeken wordt alsof ik gek ben als ik ze er eeuwen later weer eens naar vraag.

Door al die gedachten en mijn enorme voorraad aan herinneringen komen mensen ook nog eens voor in mijn dromen. En wanneer ik wakker word is het ook weer zover: aangezien ik altijd mega gedetailleerd droom denk ik dan ook weer aan ze. Grote kans dus dat als we weleens praten ik best vaak aan je denk. Woohoo!

Maar niet zo woohoo voor mij. Ik zou soms liever wat meer dingen vergeten en niet zoveel details onthouden. Want aan heel veel informatie heb ik niks en ik lijk dus best een gekkie. Maar ja, wat moet je er tegen doen hè? Soms jas ik er even een bodyscannetje en bewustwording doorheen, daardoor stop ik heel even met denken. Maar vlak daarna begin ik gewoon lekker weer hoor!

Hopelijk valt het denken vandaag een beetje mee, want ik heb wel zin in een lekker luie ontspannen zondag. Het enige wat ik vandaag echt moet is mijn fietsband plakken. Tot morgen! 

-

Auteur: John Dougherty

Illustrator: Thomas Docherty

Uitgever: MUS