Een schildpad was zijn schildje kwijt

Ergens in de wereld is een een schildpad, eentje die niet zo is als de meeste schildpadden die je ziet. Deze schildpad heeft namelijk ontzettend veel verdriet. Hij is zijn schildje kwijtgeraakt en voelt zich nu afschuwelijk, verloren en naakt. Dan hoort hij een geluid. Krijgt hij daar die fijne kriebels van op zijn huid? De schildpad vindt een vriendin. Misschien heeft het leven toch wel weer zin!

Ik pakte dit boek lachend, omdat ik de handpop erg leuk vond en het me deed denken aan een zeker filmpje. Maar toen sloeg ik het boek open en was het helemaal niet meer zo geinig. Er komen namelijk best wel zware emoties voor in het verhaal. De schildpad is verward, bang en verdrietig. Daarnaast voelt hij zich enorm verloren, is hij zijn identiteit kwijt waardoor hij het gevoel heeft dat hij zichzelf heeft verloren. “Ik ben mijn schild, mijn huis en ook mezelf nog kwijtgeraakt.” Het raakte me. Niet dat ik er van slag van raakte, moest huilen of iets in die trant, maar ik leefde wel meteen met de schildpad mee. Want het gevoel dat je jezelf kwijt bent blijft toch wel een dingetje.

Het zware gevoel komt in een groot deel van het boek voor, maar dan verandert er iets. Hij hoort iets en gaat op onderzoek uit. 'De zon scheen door de bladeren en hij werd bijna blij.' Het einde ga ik natuurlijk niet verklappen, maar ik bracht wel een grote ‘Awwwwwww’ uit. Zo lief! Soms heb je dat even nodig. En deze schildpad gun ik het zo erg.

De illustraties passen heel goed bij het verhaal. Erg dromerig en met veel details. De moedeloosheid van de schildpad wordt erg mooi in beeld gebracht, net zoals zijn opgetogenheid later in het verhaal.

Dit boek heeft me echt verrast. Het is een prachtig verhaal over hoop, vriendschap en jezelf terugvinden. Door de rijm is het nog leuker om te lezen. De schildpad steelt echt je hart!

-

Auteur: Marjet Huiberts

Illustraties: Carmen Saldana

Uitgeverij: Gottmer