Bob Popcorn kan niet stoppen met ontploffen

Bob Popcorn, wie kent hem niet? Iedereen die zich bezighoudt met kinderboeken moet wel hebben gehoord van deze boze maiskorrel. In de groepen 3 en 4 waar ik vlak voor het einde van het vorige schooljaar het programma ‘Vakantielezen’ uitvoerde was Bob de held. Iedereen wilde Bob, hield van hem, kon geen genoeg krijgen van hem. Nou die kinderen hebben lekker pech, want dit is geen nieuw leesboek maar een prentenboek. En die worden vaak gemaakt voor jongere kinderen. Dus, lekker puh! Ga maar ontploffen in een hoekje. Nee oké, ik dwaal af. En ik lieg een beetje, want dit prentenboek is ook zeer geschikt voor wat oudere kinderen. Ik ga vertellen waarom, maar eerst zal ik eens vertellen waar het over gaat.  

Dit boek gaat over Bob. Bob Popcorn. Bob wordt vaak boos. Niet zomaar vaak, maar HEEL vaak. En dan wordt hij ook HEEL boos. Als hij boos wordt ontploft Bob en verandert hij in een popcorn. Echt waar. Bob wil graag stoppen met ontploffen. Ontspannen, dat moet -ie. Maar of dat lukt?  

Waarschijnlijk word ik hierna gelyncht, maar ik ben best dapper dus ik zeg het toch: heel stiekem (nu dus niet meer zo stiekem) vind ik de Bob Popcorn boeken helemaal niet zo leuk om te lezen. MAAR!!! Maar ik snap wel dat kinderen ze geweldig vinden. Daarom raad ik ze ook heel vaak aan - zelfs wanneer ze zijn uitgeleend (wat vrijwel altijd zo is)! Wanneer ik de covers, gehaakte knuffels of andere Bob Popcorn gerelateerde spullen zie word ik ook altijd heel blij. Eigenlijk weet ik dus helemaal niet zo goed waarom ik de boeken lezen zelf niet leuk vind (ja, ik heb deel 1 en 2 gelezen, dus ik heb het echt geprobeerd), maar het is nou eenmaal zo. Waarschijnlijk een gevoelskwestie. Ook het idee van een maïskorrel die ontploft tot een popcorn wanneer hij boos wordt vind ik werkelijk geniaal. Dus een beetje strafvermindering voor deze eerlijke openbaring zit er wel in, toch? Please 🥺

En nu komt er nog een maar. MAAR ik vind dit boek WEL heerlijk om te lezen. Om te bekijken, om helemaal op te gaan in de niet zo ontspannen wereld van Bob. Misschien omdat ik me in dit boek best wel herken.  Dat Bob van eten houdt wist ik, maar hier speelt het echt wel een grote rol. Die liefde voor lekker eten hebben we zeker gemeen met elkaar. Ook met hoe het om verschillende redenen niet lukt om te ontspannen heb ik ervaring. Vooral toen ik verplicht mindfulness moest doen. Dat werkt niet zo lekker. Boos zoals Bob word ik echter nooit en ben ik ook nog bijna nooit geweest in mijn leven - gelukkig maar, want het zou mijn onhandige leven nog onhandiger maken als ik soms zou veranderen in popcorn... Waarschijnlijk zou één van mijn katten me dan ook gaan aanvreten. Erg onpraktisch. 

Hoe dan ook, ik voel nu beter een band met Bob. We passen wel bij elkaar. Ook vind ik het heerlijk dat het boek begint met Ellis en Bob die naar de bibliotheek gaan. Sinds ik in een jeugdbibliotheek werk vind ik boeken waar een bibliotheek in voorkomt nog leuker. En daar vinden ze boeken. (DUH 🥱) en dat zijn boeken met geweldige titels en schrijvers zoals: ‘Doe effe rustig’ van Jill Out, ‘Afkoelen voor heethoofden’ van Nat T. Washand en ‘Hoe maak ik mijn lontje langer’ van M.E.T. Touw. Dat is toch fantastisch?! Ik hou er in ieder geval van. Dit soort details zullen kleuters natuurlijk niet kunnen lezen, maar oudere kinderen kunnen hier wel lekker van genieten. Humor is (net zoals in de leesboeken) veelvuldig aanwezig. Misschien valt het oudere kinderen ook sneller op dat er op elke pagina een diertje terug te vinden is.

Het is voor Bob in ieder geval een echte strijd om te stoppen met ontploffen. Desondanks geeft hij wel erg goede tips voor vaak ontploffende heethoofden. Schreeuw bijvoorbeeld lekker op het strand (vinden de dieren vast leuk), ga lekker een stuk rennen (gadver), scheur of stamp alles helemaal kapot (ja!!!), tel tot tien, of ontplof lekker toch. Kan gebeuren en is ook helemaal niet erg. Toch? 

-

Auteur: Maranke Rinck

Illustrator: Martijn van der Linden

Uitgever: Querido