Morgen vlieg ik naar de maan

Samen met zijn papa, mama, opa Tak, oma Ketchup en zijn papegaai Pluisje woont Vik in een torenhuis in Kipdorp. Op een dag komt Vik thuis en zegt papa: ‘𝘞𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘦𝘭𝘭𝘦𝘯.’ Iedereen weet dat er na zulk soort zinnen altijd iets ergs komt. En dat gebeurt ook. Opa Tak is ongeneeslijk ziek, hij gaat dood. Vik deed alles met opa Tak, hij is zijn beste vriend.

‘𝘈𝘭𝘴 𝘫𝘦 𝘮𝘪𝘫 𝘮𝘪𝘴𝘵, 𝘬𝘪𝘫𝘬 𝘥𝘢𝘯 ’𝘴 𝘢𝘷𝘰𝘯𝘥𝘴 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘮𝘦𝘭. 𝘕𝘢𝘢𝘴𝘵 𝘥𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘪𝘬 𝘴𝘤𝘩𝘪𝘵𝘵𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘦𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘫𝘰𝘶.' Zegt opa, wanneer Vik hem komt knuffelen. De volgende dag is opa Tak er niet meer.

Vik wil naar de maan gaan om dicht bij opa te zijn. Hij probeert het op allerlei manieren, tot hij in de krant van juf Frieda leest dat de Bekwame Astronauten Maatschappij nieuwe leden zoekt die naar de maan willen reizen. Vik neemt meteen de bus naar Sterrendorp en start een astronautentraining. Zal het hem lukken om naar opa Tak te gaan?

In dit boek wordt er niet om de dood heen gedraaid, meteen in het eerste hoofdstuk wordt er afscheid genomen en gaat opa dood. Daarna volgen de dagen zonder opa Tak, de dagen die Vik allemaal bijhoudt door het zetten van een streepje op zijn krijtbord.

Hoewel verdriet niet de overhand neemt en het leven gewoon doorgaat, is het voor Vik heel voelbaar dat opa Tak er niet is. Ik vind het mooi hoe hij daar op een kinderlijke wijze actief iets aan wil gaan doen, aan die leegte, in plaats van zoals (veel) volwassenen alleen maar te gaan huilen of zichzelf juist af te leiden om niet zoveel te voelen.

Wat volgt is een fantasievol avontuur, al zijn de plannen die Vik maakt naar mijn mening wel echt een beetje vergezocht waardoor ik moeite had om in het verhaal te blijven door het gebrek aan realisme. Vooral toen hij zomaar naar de BAM ging en hier lessen ging volgen zonder dat er ook maar een volwassene in zijn omgeving opkeek over waar hij heen ging.

Voor jonge kinderen is dit misschien anders, aangezien zij de ideeën ook zelf bedacht hadden kunnen hebben.

Ondanks dat ik de grens tussen fantasie en realisme niet helemaal goed bewaakt vond, vloog ik door de korte hoofdstukken en de vele astronautavonturen heen. Het verhaal was snel over, maar gelukkig niet voordat Vik een mooie les heeft geleerd over het verlies van een dierbare. Een fijn debuut!

Dit boek is heel goed te gebruiken om aan jongere kinderen voor te lezen wanneer er een dierbare is overleden vanwege de luchtigheid, de fantasie en de mooie boodschap die erin verwerkt zit! Geschikt om voor te lezen vanaf zo’n 6 jaar en zelf te lezen vanaf een jaar of 8. 

-

Auteur: Laetitia Convent

Uitgever: Salto