Jippie! een humeurig sprookje

𝑊𝑎𝑟𝑛𝑖𝑛𝑔: 𝐵𝑒𝑛 𝑗𝑖𝑗 𝑒𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑒𝑙 𝑝𝑜𝑠𝑖𝑡𝑖𝑒𝑓 𝑚𝑒𝑛𝑠 𝑚𝑒𝑡 𝑒𝑒𝑛 𝑓𝑙𝑜𝑟𝑖𝑠𝑠𝑎𝑛𝑡𝑒 𝑘𝑖𝑗𝑘 𝑜𝑝 𝑑𝑒 𝑤𝑒𝑟𝑒𝑙𝑑? 𝐷𝑎𝑛 𝑘𝑎𝑛 𝑗𝑒 𝑑𝑒𝑧𝑒 𝑙𝑒𝑒𝑠𝑒𝑟𝑣𝑎𝑟𝑖𝑛𝑔 𝑚𝑖𝑠𝑠𝑐ℎ𝑖𝑒𝑛 𝑏𝑒𝑡𝑒𝑟 𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑜𝑣𝑒𝑟𝑠𝑙𝑎𝑎𝑛.

Prinses Super woont in Jippie, een land waar iedereen de hele dag vrolijk is. Waar de inwoners een blij dansje zouden doen wanneer hun huis in de fik vliegt. Want het was toch tijd voor een ander interieur. En het opruimen van puin is toch mega gezellig? Zo gaat het daar ongeveer. Super vindt het vreselijk, want zij kan naast blij ook extreem humeurig zijn. Trouwen met een overdreven blij persoon ziet ze dus echt niet zitten, maar helaas moet ze toch iemand vinden en gaat ze naar het land Grom, waar alle inwoners juist wel klagen en alles vreselijk vinden. Op zoek naar iemand die niet zo overdreven blij is, maar ook niet altijd overdreven chagrijnig. En dat is niet zo'n makkie.    

Er zijn maar weinig dingen waar ik een nog grotere hekel aan heb dan overdreven blije mensen. Van die mensen die geloven dat altijd alles goed komt en dit nog net niet je strot doordrukken met hun eindeloze positiviteit en vreugde. Mensen die alles leuk vinden, alles nemen zoals het is en dat zonder even lekker te klagen. Mensen die overal meteen een oplossing voor hebben, als je dat tenminste zo kan noemen aangezien ze toch geen problemen zien. Mensen die niet even met je mee balen en zeuren.  

Dat type mensen speelt een enorm grote rol in dit verhaal. De positiviteit, de dansjes en het gezang door de bewoners van Jippie laten me met mijn ogen rollen. Een geïrriteerde zucht verlaat meermaals mijn lippen. Niet omdat ik het een slecht verhaal vind. Integendeel juist. Ik zit juist zo erg in het verhaal dat ik het gevoel heb dat de personages tot leven zijn gekomen. Ik vind het echt super grappig hoe Super reageert, waardoor ik veel lach. Maar ook voel ik de afkeer tegen de blije mensen overal in mijn lichaam. Het liefst geef ik ze allemaal een stomp, maar daar zouden ze enkel nog blijer van worden. En dat vind ik dan weer helemaal te gek, want als een boek je zoveel laat voelen en kan laten lachen kan het niet anders dan een geweldig boek zijn. Toch? Ja, dat is het. Zekerste weten.  

Leven in een land zonder geklaag, sarcasme, zwarte humor en cynisme zou echt afschuwelijk zijn voor mij. Dus toen Super in Grom aankwam voelde ik me meteen al wat meer thuis. Die inwoners passen beter bij mij. Niet dat ik altijd als een chagrijnige, klagende zombie rondloop, wat ik soms uiteraard wel doe, maar dit zijn gewoon meer mijn mensen.

Waar ik mezelf het meest mee identificeer is Super. Nog nooit heb ik tijdens het lezen van een boek zo vaak gedacht ‘hey, dit ben ik gewoon echt!’ wanneer ik las hoe Super reageerde op de overdreven blije mensen, wanneer ze honger had en chagrijnig werd of geen zin had om iets te doen, of daar gewoonweg het nut niet van inzag. Maar ook in haar enthousiasme herken ik me. Wanneer ze iets wel een super goed plan vindt. Want ook zo kan ik zijn, super mega enthousiast over dingen die ik wel heel leuk vind. 

De herkenbare momenten zorgen ervoor dat ik door het verhaal heen vlieg. Ook helpen de niet te lange zinnen en de humor daar enorm bij. Het is echt een heerlijk verhaal om even helemaal in te verdwijnen! Daarom ging ik ook meteen door met het tweede deel. En niet veel later had ik ook het derde deel uit.

En weet je, vanwege mijn soms iets te negatieve kijk op dingen ben ik om eerlijk te zijn stiekem wel een beetje jaloers op de inwoners van Jippie. Want zou het niet zoveel makkelijker zijn als je zo zou denken? Ik denk het wel. Saai, maar makkelijk. En soms lijkt dat me wel wat. Niet zoveel nadenken. Ja, dat zou ik dus echt wel willen. Maar of ik er daadwerkelijk gelukkiger van zou worden? Ik denk het niet. Het zou alleen maar een groot masker zijn. En met huppelen en dansen zou ik mezelf alleen maar bezeren vanwege mijn onhandigheid. Ik blijf denk ik lekker een Grommer.  

-

Auteur: Sanne Rooseboom

Illustrator: Annet Schaap

Uitgever: van Holkema & Warendorf