De Vriezels

‘𝘌𝘳 𝘷𝘪𝘦𝘭 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘥𝘴𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘵𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘬𝘭𝘢𝘴. 𝘡𝘦𝘭𝘧𝘴 𝘥𝘦 𝘫𝘶𝘧 𝘴𝘵𝘰𝘱𝘵𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘨𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯. 𝘐𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘰𝘯𝘥 𝘢𝘭𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘨𝘳𝘰𝘯𝘥 𝘨𝘦𝘯𝘢𝘨𝘦𝘭𝘥 𝘦𝘯 𝘬𝘦𝘦𝘬 𝘵𝘰𝘦. 𝘕𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘥𝘦 𝘫𝘰𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘵𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘬𝘳𝘢𝘢𝘪𝘦𝘯 𝘰𝘱 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥. 𝘕𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘪𝘴𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘭𝘰𝘱𝘱𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘰𝘰𝘨𝘣𝘢𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘬𝘳𝘢𝘢𝘪𝘦𝘯 𝘳𝘦𝘢𝘯𝘪𝘮𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘢𝘵𝘶𝘶𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳𝘻𝘪𝘯𝘸𝘦𝘬𝘬𝘦𝘯𝘥 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵. … 𝘛𝘰𝘦𝘯 𝘣𝘳𝘢𝘬 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘳𝘳𝘪𝘦 𝘭𝘰𝘴. 𝘋𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘬𝘭𝘢𝘴 𝘨𝘪𝘭𝘥𝘦 𝘯𝘰𝘨 𝘩𝘢𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘳𝘴𝘵. 𝘌𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘯𝘵𝘦𝘯𝘣𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯.’

In dit verhaal maak je kennis met een heel bijzondere familie de Vries, ze zijn namelijk zo griezelig dat ze ook wel de Vriezels genoemd worden. Appel Vriezel maakt deel uit van het gezin, samen met haar broertje Falco, haar moeder, haar vader en de zombiezeehond Dooie. De Vriezels zijn griezels met een kleine g. Het gezin belandt na vele verhuizingen in Sudderbeek. Appel is die verhuizingen helemaal zat en wil voorkomen dat ze wéér moeten verhuizen, maar dan moet ze wel haar grootste angst onder ogen komen door naar school te gaan. Dat is best een probleem, want Appel heeft een soms niet zo’n handige griezeleigenschap: haar enorme oogballen ploppen vaak uit hun kassen en stuiteren overal heen (gelukkig zitten er wel lange zilveren draden aan)! En dat is niet het enige probleem, want er beginnen steeds meer vreemde dingen te gebeuren in het dorp…

Wat een fijn verhaal voor iedereen die van grappige griezelboeken houdt! Vol met grapjes, gekkigheid, spanning en het is ook nog eens ontzettend beeldend geschreven waardoor je alle vreemde situaties heel goed kunt inbeelden. Daarbij nog een fijne lettergrootte, toffe plaatjes en lekker veel wit tussen de regels waardoor dit een ideaal boek is voor jonge kinderen die ook graag de boekenseries over 𝘍𝘳𝘢𝘯𝘬 𝘦𝘯 𝘚𝘵𝘪𝘫𝘯 en/of 𝘋𝘰𝘭𝘧𝘫𝘦 𝘞𝘦𝘦𝘳𝘸𝘰𝘭𝘧𝘫𝘦 lezen. Of voor de kinderen die daar uit voorgelezen worden natuurlijk. 

Om even terug te komen op de beeldende taal, daar heb ik dus zelf erg van genoten. Dit begon al in het eerste hoofdstuk, waar Appel haar oogballen verliest en ze wegstuiteren, waarna Falco er een trap tegenaan gaf. Ik zag het meteen voor me. Net zoals het wegslingeren van oogballen, het eraan meegesleurd worden, de enorme tranen, de eerste schooldag. Ook Appel haar gevoelens en gedachten zijn lekker vlot en met veel plaatjeswoorden beschreven waardoor je je heel goed kunt inleven in hoe ongemakkelijk en vreselijk sommige dingen voor haar moeten zijn.

Naast dat ik alles voor me kon zien vond ik de vieze griezeligheid ook heerlijk ‘𝘈𝘱𝘱𝘦𝘭 𝘩𝘢𝘥 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘒𝘯𝘦𝘵𝘵𝘦𝘳𝘥𝘪𝘢𝘳𝘳𝘦𝘦 𝘨𝘦𝘩𝘢𝘥. 𝘕𝘪𝘬𝘴 𝘨𝘦𝘨𝘦𝘵𝘦𝘯. 𝘛𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘨𝘦𝘵𝘦𝘯. 𝘋𝘢𝘵 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘴𝘱𝘶𝘶𝘨𝘥. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘣𝘦𝘴𝘭𝘪𝘴𝘵 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘳𝘦𝘵𝘵𝘪𝘨 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘦𝘴𝘵.’ En daarbij zijn haar ogen er vast ook een paar keer uitgepopt. En waar komen die dan in terecht? 😏 Zo zie ik het in elk geval voor me.

Heel eng wordt het verhaal niet, vind ik tenminste (ja, ook als ik terugdenk aan mijn 8-jarige zelf), het is vooral grappig en griezelig. Spannende momenten komen wel in het boek voor, vooral tegen het einde wanneer de pagina’s zwart gekleurd zijn. Die hoofdstukken lijken me trouwens geweldig om voor te lezen. Lekker in het donker, alle ramen afgeplakt, met alleen een zaklamp en een griezelige stem. Misschien dat het dan trouwens wel erg eng wordt. Vooral als er nog wat 4D effecten bij gebruikt worden. Lijkt me tof om te proberen, dus mocht iemand nog erg bange kindjes in groep 3/4 willen… Dan verkleed ik me wel hoor, want ik wil geen kwade ouders achter me aan krijgen. Verkleed als de ‘Zwarte Dood’ natuurlijk!

Ben/heb/voel jij (je) een kind van een jaar of 7/8 dat van griezelige grapjes (en grappige griezels) houdt? Dan is dit originele boek vast een groot succes voor jou! 

-

Auteur: Kelly van Kempen

Illustrator: Pete Williamson

Uitgever: Billy Bones