Wie stout is...

'𝘚𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘬𝘭𝘢𝘢𝘴 𝘬𝘢𝘱𝘰𝘦𝘯𝘵𝘫𝘦. 𝘎𝘰𝘰𝘪 𝘸𝘢𝘵 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘦𝘯𝘵𝘫𝘦. 𝘎𝘰𝘰𝘪 𝘥𝘢𝘵 𝘳𝘢𝘢𝘮 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘱𝘦𝘯, 𝘥𝘦 𝘚𝘪𝘯𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘫𝘦 𝘴𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯.’’ 🎶

Denk jij dat Sinterklaas een lieve oude man is die cadeautjes uitdeelt? Dan heb je het helemaal mis! Mo komt erachter dat de werkelijkheid heel wat bloedstollender is zodra de nogal norse schoorsteenveger Pjotr naast hem is komen wonen. De dag nadat de nieuwe buurman is gearriveerd - de dag van de sinterklaasintocht - beginnen er kinderen te verdwijnen. Mo weet honderd procent zeker dat Pjotr erachter zit en gaat op onderzoek uit. Maar dat had hij beter niet kunnen doen…

Wat een geweldig boek! Ik heb echt zo vreselijk genoten van de personages, het huiveringwekkende verhaal en de prachtige illustraties! 

Vanaf het begin was ik al fan van Pjotr. Wat een fantastische gast! Ik heb zo erg zitten genieten van zijn grove en droge opmerkingen. Echt geniaal! Trouwens wel alleen als personage, niet in het echt. Al zou ik soms ook best wel vaker de dingen hardop willen zeggen die hij zegt. Alleen mag ik dan denk ik niet meer als jeugd- en educatiemedewerker werken 😇.

Mo vind ik natuurlijk ook tof. Met zijn heerlijke fantasieoverdrijvingen, zoals: 'Hij eet insecten en spuugt ze op je kleren weer uit.'

En Otje vind ik leuk! Otje die alles aan het over-explainen is. Daar herken ik mezelf helemaal in, want ik ben er supergoed in. Misschien wel de beste. Al zou ik het eigenlijk liever niet willen doen omdat het bij mij vaak echt dwangmatig is. Met een zeer grote behoefte om alles te bekennen en uit te leggen tot in detail omdat ik anders het gevoel heb dat ik mensen bedrieg. Dat ik lieg. Expres informatie achterhoud. Want stel je voor! Nu ik dit aan het typen ben wil ik er ook nog veel meer over uit leggen en heb ik al 7 keer zinnen verwijderd omdat ik dat dus niet moet doen. Daarom laat ik het hier nu bij, maar eigenlijk heb ik daardoor ook weer een beetje toegegeven, want ik geef wel een verklaring. AAAAH! Dus nu stop ik echt. Otje was dit keer dus het persoonlijke mentale stukkie dat ik altijd uit Pieter zijn boeken haal. En dat vond ik zoals altijd weer vet tof maar nu ik dit schrijf ook wel een beetje confronterend.

Al vrij snel in het verhaal wordt dit gezegd: ‘Zo iemand moet je niet plagen. Voor hem is het leven al ingewikkeld genoeg.’. Dat vond ik echt een mooie zin. Een zin die een uitroep van affectie met een hoge stem oproept. En hartjesogen. Later trok ik die gedachten in. In elk geval wel over een bepaald personage. Je komt er vanzelf wel achter wie.

Waar je ook achter zult gaan komen is dat het boek behoorlijk eng wordt. Duister. Creepy. Er gebeuren een aantal écht heftige dingen. Anders heftig dan in de andere boeken die Pieter heeft geschreven. Dit is dan ook niet het type verhaal dat je even lekker gezellig en luchtig gaat (voor)lezen. En dit verhaal moet je al helemaal niet gaan voorlezen aan kinderen die geloven dat het Sinterklaas is die elk jaar de cadeautjes komt brengen op pakjesavond. Maar lezen moet je het wel. Het is geweldig.

'𝘐𝘬 𝘸𝘪𝘭 𝘨𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯. 𝘚𝘤𝘩𝘳𝘦𝘦𝘶𝘸𝘦𝘯. 𝘑𝘢𝘯𝘬𝘦𝘯. 𝘏𝘦𝘵 𝘭𝘶𝘬𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘯𝘰𝘨 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘥𝘦𝘮 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘦𝘯.'

Ik vind het leuk dat niet-gelovers in het boek ook nog steeds heel enthousiast worden van de tv-Sinterklaas en hem zien als de echte Sint. Ik vind het zelf namelijk altijd ontzettend leuk om kinderen zo enthousiast te zien tijdens Sinterklaas periode. Ik hou heel veel van de haast magische – maar eigenlijk toch heel bedrieglijke, wat nu ik erover nadenk best tegenstrijdig is met wat ik eerder schreef – Sinterklaastijd. En na dit boek weet je het maar nooit... Hij zou er echt kunnen zijn, maar dan anders dan dat we denken... Als kind zou ik na dit verhaal waarschijnlijk enorme angsten tijdens de Sintperiode hebben gekregen. Die zou ik overigens niet hardop hebben uitgesproken ('𝘑𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘭𝘦𝘶𝘵𝘦𝘳?'), maar ik zou zeker niet meer na het donker buiten hebben willen lopen. Of in het donker willen gaan slapen. Spelen.

Gelukkig ben ik nu oud en wijs en kan ik de verschrikkelijke gebeurtenissen uit het boek laten rusten zonder er bang van te worden. De Sint pakt geen oude volwassenen. Toch?! Al kan ik me ook als oude 28-jarige wel heel goed herkennen in het einde van hoofdstuk 7. Wie weet. Wie weet...

Tijdens de Sintviering in de bibliotheek mag ik dit verhaal helaas niet voorlezen aan de peuters en kleuters, maar ik had het graag gedaan. Wat moet het fantastisch zijn om samen met oudere kinderen te genieten en griezelen bij dit verhaal. Om het wat meer verantwoord te maken kun je daarna ook nog gaan praten over lief en stout zijn. Want wanneer ben je dat? En zit er ook overlap tussen die twee dingen? Dat moet je zelf maar gaan uitzoeken.

Ik had graag nog meer over het boek willen kletsen, maar dat kan niet zonder dingen te verklappen. Ga dit lezen! Echt. Het is een mega aanrader voor kinderen, die geen jankerige zieltjes hebben, vanaf een jaar of 10/11. En natuurlijk voor volwassenen. 

Ik eindig mijn stukkie met een quote van mijn favoriete personage: '𝘒𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘴𝘶𝘱𝘦𝘳𝘬𝘶𝘵.' Doei! 

-

Auteur: Pieter Koolwijk

Illustrator: Linde Faas

Uitgever: Lemniscaat