Tess Waterkers

Tess haar papa is verdwenen. Nu moeten Tess, haar mama en haar kleine broertje Pip uit hun fijne hol verhuizen. Ze gaan naar een grote dode en beschimmelde eik, De Geknakte Tak, waar een nogal norse uil kamers verhuurt. Hier hebben ze slechts één kamer voor henzelf en worden ze omringd door luidruchtige en bemoeizuchtige buren. Weg rust, weg ruimte, weg thuis. Naast het wennen aan een nieuw huis zijn er ook nog vele gevaren die op de loer liggen in het Jagersbos: zo heb je Tunk de Honingbeer, Monsieur Reynaert en de Eindbuis. Zal Tess zich ooit wel weer thuis gaan voelen?

Waar zal ik beginnen? Laatst deelde ik dat ik even was gestopt met lezen omdat ik enorm kwaad op de moeder van Tess was. En eigenlijk nog steeds ben. Misschien is het het beste om daarmee te beginnen?

Voordat mensen nu al afhaken (want blegh, persoonlijk, saa-haai!) wil ik wel alvast zeggen dat ik dit een heel bijzonder boek vond. Maar oké, ik werd dus vrij snel tijdens het lezen best wel kwaad. Geen reden tot paniek want dat zou wel wegtrekken... Toch? Nee dus! Zonder veel te verklappen ga ik vertellen wat het gevoel opriep. Hierbij vertel ik vrijwel niets over de gebeurtenissen en avonturen in het boek, maar als je echt (naast de samenvatting) helemaal niks wil weten over wat er voorkomt in het boek moet je nu gaan stoppen met lezen. Het zit namelijk zo:

Tess haar moeder heeft het nogal zwaar, met die verdwijning van papa en de verhuizing met haar twee kinderen (waarvan één vaak ziek is) naar een niet zo’n ideale plek. Het is logisch dat ze veel aan haar hoofd heeft. Maar haar zorgen en frustraties projecteert ze ook op Tess

Op pagina 8 werd me dit al pijnlijk duidelijk. Daar benoemt mama voor de derde keer dat ze de kaart is kwijtgeraakt. Tess heeft hem eerder zien vallen op de vloer en mama vraagt waarom ze hem dan niet heeft opgeraapt. "‘𝘐𝘬 𝘩𝘰𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘢𝘳𝘵 𝘵𝘦 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘻𝘰𝘳𝘨𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘩𝘢𝘥 𝘥𝘦 𝘩𝘢𝘯𝘥𝘥𝘰𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘵𝘩𝘦𝘦𝘭𝘦𝘱𝘦𝘭𝘴 𝘢𝘭. 𝘖𝘮 𝘯𝘰𝘨 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘵𝘦 𝘻𝘸𝘪𝘫𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘗𝘪𝘱 𝘰𝘱 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘳𝘶𝘨.’   𝘛𝘦𝘴𝘴 𝘷𝘰𝘦𝘨𝘥𝘦 𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘢𝘯 𝘵𝘰𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘯𝘪𝘬𝘴 𝘩𝘢𝘥 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵𝘣𝘳𝘦𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘮𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘯𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘥 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘱𝘳𝘪𝘬𝘬𝘦𝘯. ... 𝘛𝘦𝘴𝘴 𝘮𝘢𝘢𝘬𝘵𝘦 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘬𝘭𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘦𝘷𝘪𝘨𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘣𝘳𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳."

Tess is nog maar een kind, maar houdt zich constant bezig met volwassendingen. Dingen waar ze zich als kind helemaal niet mee bezig zou moeten houden. Met de huurbetaling, met het zorgen voor Pip, met het bewaren van de rust, met het onderdrukken van haar eigen verdriet. Ik zou hier allemaal copingsmodi aan kunnen gaan koppelen, maar dan wordt het echt te persoonlijk en langdradig en staat het verhaal niet meer centraal. Wat ik er wel over kan zeggen is dat Tess en ik best wat overeenkomsten hebben. Of eigenlijk hadden.

Bij het zinnetje: ‘𝘑𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘬𝘢𝘯 𝘯𝘶 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘦𝘦𝘯 𝘳𝘢𝘮𝘱 𝘢𝘢𝘯.’ (en soortgelijke opmerkingen) gingen mijn nekharen overeind staan. Net zoals ik lang geleden bij mijn stukkie over Luna vertelde wilde ik ook hier schreeuwen dat het helemaal niet zo hoort te gaan en dat ze nog maar een kind is. En weet je, ik ben er eigenlijk best trots op dat ik tegenwoordig boos kan worden om dit soort dingen. Want boos is (in mijn geval) beter dan inschikken.

Nou, dat was het hoor. Misschien begrijp je dat ik er zo kwaad over werd, misschien ook niet. Misschien heb je dit boek al gelezen en het totaal anders ervaren dan ik. Dat zou ik alleen maar heel erg fijn voor je vinden!

Het verhaal zit niet alleen vol met tragedie, maar ook met een flinke dosis excentrieke personages en vooral met prachtige illustraties. Echt, de illustraties zijn werkelijk fantastisch! Ik ben bekend met ander (kinderboeken)werk van David Litchfield, maar ik vind dat hij zichzelf met deze tekeningen echt heeft overtroffen. Heel sprookjesachtig en precies wat je van een verhaal dat zich afspeelt in een bos met zulke wonderlijke personages verwacht.

Wat je waarschijnlijk niet verwacht wanneer je dit boek pakt is dat het, ongeacht persoonlijke ervaringen, best wel veel wanhoop en verdrietige momenten bevat. Veel misère. Verwacht dus niet een heel vrolijk verhaal vol gezellige avonturen dat je lekker luchtig voor het slapen gaan moet (voor)lezen. Als je dat verwacht word je waarschijnlijk teleurgesteld. Wel snap ik waarom het wordt aangeprezen voor fans van Watership Down/Waterschapsheuvel. Hoewel dat toch nog wel een heel stuk groffer is (met o.a. moord!), vind ik dit toch ook best wel tragisch. Maar dat betekent niet dat het geen aanrader is hoor. Je moet er alleen wel van houden.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wel het meest enthousiast was over de geweldige illustraties. Het verhaal zelf had van mij namelijk best een stuk avontuurlijker gemogen, wat levendiger en met soms ook wat sympathiekere karakters. Dat klinkt misschien raar vanuit mij, iemand die van lezen over verderf en martelwerktuigen houdt, maar ik had echt een heel ander verhaal verwacht. Ik vind het niet zo warm als het wordt voorgeschreven. Maar misschien vind jij dat wel? Ik ben heel erg benieuwd hoe anderen (ook kinderen) dit verhaal hebben ervaren, dus laat het gerust weten in een opmerking! Heel graag zelfs!

Nog twee quotes uit het boek die ik erg mooi/interessant vond:

‘𝘔𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘰𝘱𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯: 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘰𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘯𝘦𝘯. 𝘡𝘰 𝘷𝘦𝘳𝘮𝘰𝘦𝘪𝘦𝘯𝘥. 𝘞𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘫𝘦 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘸𝘦𝘳𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘫𝘦 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘶𝘬 𝘷𝘰𝘯𝘥?’

‘𝘝𝘦𝘳𝘥𝘳𝘪𝘦𝘵 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘵. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴𝘵 𝘦𝘯 𝘬𝘳𝘪𝘮𝘱𝘵 – 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘰𝘦 𝘥𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘯 𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪𝘵 𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘭 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵, 𝘸𝘦𝘨𝘴𝘮𝘦𝘭𝘵. 𝘚𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘰𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸. 𝘡𝘦 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨. 𝘏𝘦𝘵 𝘩𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘣𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘯𝘵. 𝘑𝘦 𝘭𝘦𝘦𝘳𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘢𝘢𝘯𝘭𝘰𝘻𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯.’ 

-

Auteur: Gregory Maguire

Illustrator: David Litchfield

Uitgever: De Eenhoorn