Radio Popov

“Ik was niet zeker van mijn naam, omdat niemand thuis in al die jaren mijn naam had gezegd. Papa noemde me alleen ‘de jongen’ of ‘hij’. Als we niet met z’n tweeën waren geweest, had ik niet eens geweten tegen wie hij het had.”  

Alfred probeert (onsuccesvol) met een lege maag te gaan slapen, zoals vele voorgaande dagen, in een donker huis zonder elektriciteit. Zijn vader is op reis en heeft hem weer eens alleen achtergelaten. Dit keer zelfs zonder geld. Een behoorlijk ellendige situatie voor een kind. Tijdens die vreselijke nacht valt er een krant door de brievenbus waar een boterham en wollen sokken in zitten. Dat kan natuurlijk nooit goed zijn, want wat is die krantenbezorger met hem van plan? Toch achtervolgt hij de bezorger en komt hij erachter dat ze Amanda heet en Vergeten Kinderen helpt. Uh, oke? En zo begint het avontuur van Alfred, Amanda, eenzame kinderen, appels, een stokoude radio en een vader die toch wel een keer zal moeten terugkeren van zijn reis. 

Wanneer je de eerste pagina leest word je meteen geconfronteerd met hoe treurig het leven van Alfred eruitziet. Hierdoor ga je direct dingen voelen. In mijn geval was dit een soort boosheid gericht aan zijn vader. Geen enkel kind verdient het om alleen gelaten te worden, om zichzelf maar te zien redden, om met honger naar bed te gaan in een koud, donker huis. Om zich zo ontzettend eenzaam te voelen.

Het verhaal begint enorm sterk. De misère, de fantasie die er soms even doorheen schemert en de manier waarop Alfred zijn verhaal vertelt en zijn ding doet spreekt me aan, vind ik heel tof. Precies wat ik zoek in een boek. Toch vond ik het verhaal nadat ik iets meer dan de helft had gelezen een beetje afzwakken, zodra ik doorhad hoe het zat. Van mij had het nog wat dieper mogen gaan, had er nog wel even een kilootje zout over de wonden gegooid mogen worden. Gewoon een beetje traumabespreking en verwerking of zo. Maar dat is natuurlijk mijn persoonlijke voorkeur. Of wellicht een vervolg over de Vergeten Kinderen. Want het einde was voor mij niet echt bevredigend, al weet ik dat dit door anderen verschillend wordt ervaren. 🥰

Het is hoe dan ook een prachtig en hartverwarmend verhaal over eenzaamheid en vriendschap, wat ik zeker kan aanraden aan kinderen in de bovenbouw! Niet enkel geeft het weer hoe je met warmte, aandacht en aardig zijn iemand kan helpen, kan opvrolijken, zelfs een leven kan veranderen, maar ook zet het verhaal je tot nadenken en geeft het nieuwe inzichten waardoor je misschien wel wat meer begrip krijgt voor anderen. 

-

Auteur: Anja Portin

Illustrator: Jade van der Zalm

Vertaler: Petri Hoogendijk

Uitgever: Ploegsma