Prutje

‘𝘕𝘢 𝘥𝘦 𝘢𝘢𝘳𝘥𝘢𝘱𝘱𝘦𝘭𝘦𝘯 𝘨𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘥. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘢𝘭 𝘣𝘪𝘫𝘯𝘢 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳 𝘦𝘯 𝘬𝘢𝘢𝘳𝘴𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘥𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘋𝘪𝘦 𝘬𝘰𝘴𝘵𝘵𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘨𝘦𝘭𝘥. 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘻𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦? 𝘞𝘢𝘵 𝘬𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦 ’𝘴 𝘢𝘷𝘰𝘯𝘥𝘴 𝘥𝘰𝘦𝘯? 𝘉𝘰𝘷𝘦𝘯𝘥𝘪𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘰𝘱 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘶𝘪𝘵. 𝘖𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘦 𝘧𝘢𝘣𝘳𝘪𝘦𝘬. 𝘖𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘥𝘢𝘨 𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯. 𝘖𝘱𝘯𝘪𝘦𝘶𝘸 𝘦𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘳𝘥𝘢𝘱𝘱𝘦𝘭 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘢𝘳𝘯𝘢 𝘴𝘭𝘢𝘱𝘦𝘯. 𝘋𝘪𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘌𝘯 𝘪𝘬 𝘸𝘢𝘭𝘨𝘥𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘮𝘪𝘯𝘶𝘶𝘵.’

Bovenstaand citaat geeft precies de sfeer aan van het begin van het boek. Hens walgt van zijn leven als jonge jongen die van vroeg tot laat in een gore, gevaarlijke fabriek moet werken. En dat in een smerige stad waar alles is bedekt onder een dikke laag prutje. Gelukkig krijgt hij als beloning elke avond wel een hele aardappel als avondeten. Helemaal top. Daarnaast heeft hij het geluk dat hij ook nog op zijn broertje mag passen, Walm, die een beetje ‘anders’ is dan de rest. Een jongen die zijn naam zeker eer aandoet. Op een dag heeft Hens er genoeg van en loopt hij weg, gevolgd door Walm, op zoek naar een plek zonder prutje. Daarbij krijgen ze hulp van Vijf, een nogal eigenwijs en veel te optimistisch meisje dat zich ondanks Hens’ protest bij hen aansluit.

Prutje las ik op drie verschillende momenten in mijn leven. 1: Toen het zwaarste prutje zich een weg knaagde in mijn hele lijf, 2: toen het zwaarste prutje mijn hele leven had overgenomen, en 3: zo’n twee/drie maanden geleden toen het prutje bijna volledig was weggespoeld. De eerste twee keren heb ik het verhaal totaal anders ervaren dan de laatste keer. Daarom bleek het een super goed idee van mij te zijn geweest dat ik mijn leeservaring voor Prutje super lang heb uitgesteld. 😎 

Hens denkt nogal negatief. Cynisch. Somber. Precies zoals ik was, maar ook ben. Hens is ook heel boos. Over hoe zijn leven loopt. ‘𝘞𝘪𝘦 𝘩𝘢𝘥 𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘴𝘭𝘰𝘵𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘰 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯? 𝘋𝘢𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘢𝘭 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘭𝘥 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘣𝘦𝘵𝘢𝘢𝘭𝘥 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯? 𝘋𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘥𝘢𝘢𝘳𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘵 𝘸𝘦 𝘦𝘳 𝘥𝘰𝘰𝘥 𝘣𝘪𝘫 𝘯𝘦𝘦𝘳𝘷𝘪𝘦𝘭𝘦𝘯? 𝘏𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘥𝘦 𝘢𝘢𝘯 𝘢𝘭𝘴 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘵𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘬𝘬𝘦 𝘬𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯. 𝘒𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘫𝘦 𝘪𝘯𝘴𝘯𝘰𝘦𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘒𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘢𝘧𝘬𝘭𝘦𝘮𝘥𝘦𝘯. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘥𝘦 𝘦𝘯𝘪𝘨𝘦 𝘬𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯. 𝘡𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘬𝘰𝘯 𝘫𝘦 𝘯𝘪𝘦𝘵, 𝘥𝘢𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘱 𝘫𝘦 𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘣𝘭𝘰𝘵𝘦 𝘬𝘰𝘯𝘵. 𝘌𝘯 𝘥𝘶𝘴 𝘻𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘮𝘶𝘶𝘳𝘷𝘢𝘴𝘵 𝘪𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘦𝘳 𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘨𝘦𝘬𝘰𝘻𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯.’ En ik snap hem helemaal. Misschien nu ik dit schrijf nog wel beter dan eerst, dan toen ik vooral heel boos en verdrietig was. Het confronteerde me. Hens wil zelf keuzes maken, wil niet alleen maar doen wat mensen hem vertellen te doen, wil zich niet inhouden omdat dat moet. Pieter vertelt zo goed hoe afschuwelijk Hens zijn leven vindt, zo goed dat ik de eerste twee keren tijdens het lezen moeite had om door de eerste hoofdstukken te komen. Want ik voelde het zo enorm. ‘𝘌𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘩𝘢𝘥 𝘪𝘬 𝘥𝘢𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘩𝘢𝘥? 𝘌𝘦𝘯 𝘴𝘢𝘢𝘪 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘌𝘦𝘯 𝘴𝘮𝘦𝘳𝘪𝘨 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘌𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘭𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯.’

Nu ik dit opschrijf voel ik het weer. Dat gevoel waarvan ik dacht dat het nooit zou overgaan, nooit zou weggaan. Gelukkig voor mij is dit wel gebeurd, maar ik vergeet het nooit meer. Ik heb zo erg met Hens te doen, ben boos op iedereen om hem heen omdat ze dwingen hem dit leven te leiden. Ook al was het de norm, kon hij niet anders. Althans, dat is wat iedereen hem laat geloven. Hens bewijst dat het toch wel anders kan.

Wanneer hij en Walm vertrekken en ze hun weg vervolgen met Vijf wordt het leven anders. Iets kleurrijker. Ook de schitterende illustraties veranderen mee. Hens verandert nog niet. Ik vind het heerlijk om de cynische en eerlijke opmerkingen en gedachten van hem te lezen. 

Er zit in dit boek zoveel herkenning voor mij. Zoveel dat het me eerst moeite kostte om te blijven lezen. Nu vind ik het enorm fijn, kan ik het beter plaatsen. Het is oké zo.

Tijdens de reis is er ook verandering in Walm te zien. Ik ben van hem gaan houden. Deed dat eigenlijk vanaf het eerste hoofdstuk al. Lieve, lieve Walm. En de liefde die Hens voor hem heeft. Maar ook snap ik dat het soms best vermoeid en enorm frustrerend kan zijn om met hem om te moeten gaan. Vijf vindt het totaal niet vermoeiend. Zij vindt alles leuk. Ik haatte haar eerst. Waarschijnlijk omdat ik jaloers was. Ja, dat weet ik nu wel zeker. Ondanks dat ik walg van mensen die alleen maar super positief en blij zijn, wilde ik dat stiekem ook wel eens ervaren. Hens en Vijf vormen een heel mooi contrast. Zijn een enorm mooi voorbeeld dat negativiteit en positiviteit naast elkaar kunnen leven.

Over waar de reis het drietal naartoe brengt kan ik natuurlijk niet te veel zeggen, dat moet je zelf ervaren. Maar het is prachtig, enorm fantasievol en zo goed beschreven dat je jezelf op die plek waant. Precies de fantasie en de schrijverskunst waar je op hoopt bij een boek van Pieter Koolwijk. Of misschien ben ik wel de enige die daar altijd op hoopt. Met precies genoeg realiteit, pijn erdoorheen. Je blijft dingen voelen tot het einde van het boek. Je wordt tot denken gezet. Hoe sta jij in het leven? Ben jij tevreden over hoe je leven gaat? Met wie je bent? Of hoe je je voordoet?

Ik blijf het zo geweldig vinden dat hoe vaak ik ook een boek van Pieter lees, het me elke keer weer blijft verwonderen en laat nadenken. Zo ontzettend knap. 

‘𝘈𝘭𝘴 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘬 𝘶𝘪𝘵𝘻𝘪𝘦𝘵, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘰 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘵, 𝘥𝘢𝘯 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘬.’ 

-

Auteur: Pieter Koolwijk

Illustrator: Linde Faas

Uitgever: Lemniscaat