Olivia en ik

"'𝘗𝘳𝘦𝘵𝘵𝘪𝘨 𝘬𝘦𝘯𝘯𝘪𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘦 𝘵𝘦 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯, 𝘖𝘭𝘪𝘷𝘪𝘢,' 𝘻𝘦𝘪 𝘪𝘬 𝘩𝘢𝘳𝘵𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬. '𝘏𝘰𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵?'

'𝘏𝘰𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵?' 𝘩𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭𝘥𝘦 𝘖𝘭𝘪𝘷𝘪𝘢, 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘻𝘦 𝘮𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘢𝘧𝘨𝘳𝘪𝘫𝘻𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯𝘴𝘵𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦. '𝘏𝘰𝘦 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵? 𝘐𝘬 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘯𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘮𝘦𝘦𝘳: 𝘐𝘬 𝘣𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘥!'"

Eindelijk arriveert er een leeftijdsgenoot voor Cornelia op Lindeheuvel: Olivia! Ze draagt weliswaar een gescheurde spijkerbroek en spreekt zich veel meer uit over bepaalde onderwerpen - in tegenstelling tot Cornelia die linten in haar haren draagt en in een jurk rondloopt - maar dat mag de pret niet drukken!

Olivia is overleden. Net zoals Cornelia, die al doodging in 1891 - iets waar ze best trots op is. Samen met de andere bewoners van Lindeheuvel maakt Cornelia er het beste van. Zo vieren ze na de bezoektijden sterfdagfeestjes en maken ze fijne wandelingen over de begraafplaats. Cornelia is dan ook vastbesloten om de net gearriveerde Olivia het naar haar zin te maken en om beste vriendinnen te worden. Olivia heeft helemaal geen zin om vriendschap te sluiten en is ook helemaal niet blij om dood te zijn. Daarnaast lijkt ze iets achter te houden. Cornelia blijft echter vasthoudend en doet er alles aan om Olivia voor haar te winnen. Maar tijdens haar zelfopgelegde missie komt ze erachter dat niet alleen Olivia iets achterhoudt, maar dat ze zelf ook last heeft van iets dat nog gedeeld moet worden...

Dit is een heel uniek en wonderlijk verhaal waar ik in één keer doorheen vloog. Ik vind het bijzonder hoe dit verhaal zich afspeelt op een begraafplaats, op een plek waar verdriet vaak lijkt te overheersen, maar dat dit in dit boek totaal niet het geval is. Oké op sommige momenten is er verdriet, maar het neemt nooit de overhand.

Lindeheuvel is een best vrolijke plek waar overledenen uit hun graf komen na sluitingstijd om aan hun dagelijkse 'leven' te beginnen. Je vindt er bijzondere bewoners uit verschillende tijdperken. Standen doen er niet meer toe, uiterlijk doet er niet meer toe. Ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Heerlijk bevrijdend. 

 '𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘥 𝘣𝘦𝘯𝘵, 𝘸𝘪𝘭 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘻𝘦𝘨𝘨𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘭𝘦𝘻𝘪𝘦𝘳 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯? ... 𝘋𝘰𝘰𝘥 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘶𝘶𝘳𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘢𝘯𝘨𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥. 𝘋𝘢𝘯 𝘬𝘶𝘯 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘭𝘦𝘶𝘬 𝘮𝘢𝘬𝘦𝘯.'

De bewoners snappen er niks van dat Olivia zo dwars doet, dat ze na haar eerste nacht niet even in haar graf wil verdwijnen. Voor hen is dat doodnormaal, zo hoort het. Nou, ik snap haar wel. Hallo, dood zijn is heel heel heel vaak helemaal niet leuk! Al helemaal niet als je als kind nog allerlei dromen had, een fijn leven had. Dat Cornelia zo'n florissante kijk op het doodleven heeft vond ik soms afschuwelijk irritant. Toch waardeer ik haar volhardendheid en trouw ook wel weer.

Of het lukt om Olivia haar nieuwe leven op Lindeheuvel te ontarmen moet je zelf gaan lezen. Net zoals wat de twee meiden te verbergen hebben. Ga ik lekker niet vertellen.

Wat ik wel wil vertellen is dat als het leven na de dood er echt zo uitziet als in het boek, ik ook enorm graag dichtbij een dierenbegraafplaats wil verblijven. Dit lijkt me namelijk wel één van de fijnste plekken ter wereld na de dood!

Wat ik ook wil vertellen is dat dit een fijn rond verhaal is, waar je gewoon van kunt genieten. Het is niet zwaarmoedig of heel ingewikkeld. Wel is het echt uniek en liet het mij met een fijn gevoel achter over doodgaan. Natuurlijk weet niemand het zeker, maar op deze manier lijkt het me helemaal geen ramp. Al maak ik me wel een beetje zorgen over de vele sterfdagfeestjes, want in elke keer die drukte heb ik geen zin. Of misschien verandert dat nog wel. Anders ga ik elke avond lekker tussen de dieren zitten. Veel beter. En ik laat me ook met al mijn favoriete boeken en knuffels begraven. Want ook die wil ik bij me hebben.

En die cover is tof hè? Gemaakt door @sophiepluim_illustration natuurlijk! 🖤

𝑾𝒂𝒕 𝒛𝒐𝒖 𝒋𝒊𝒋 𝒎𝒆𝒆𝒏𝒆𝒎𝒆𝒏 𝒋𝒐𝒖𝒘 𝒈𝒓𝒂𝒇 𝒊𝒏 𝒂𝒍𝒔 𝒅𝒂𝒕 𝒃𝒆𝒕𝒆𝒌𝒆𝒏𝒕 𝒅𝒂𝒕 𝒋𝒆 𝒉𝒆𝒕 𝒏𝒂 𝒅𝒆 𝒅𝒐𝒐𝒅 𝒘𝒆𝒆𝒓 𝒌𝒖𝒏𝒕 𝒈𝒆𝒃𝒓𝒖𝒊𝒌𝒆𝒏?

-

Auteur: Joke Reijnders

Illustrator: Sophie Pluim

Uitgever: Van Goor