Oerbloed: De Schaduwsluiper

Zijn Obbe en Darja na de cliffhanger uit deel 1 te pletter gevallen? Zijn hun ingewanden uit hun lichamen gesplasht? Liggen ze nu kermend op de grond? In een plas van bloed? Bijna. Maar ja, de queeste blijft bestaan. Ze moeten zich dus niet zo aanstellen en gewoon doorgaan. Doen ze ook hoor, doorgaan, maar het wordt iets lastiger gemaakt omdat Obbe in gevangenschap wordt genomen. Hier wordt hij gedwongen het gevaarlijkste boek dat ooit heeft bestaan te openen en de raadsels op te lossen. Darja wil hem uiteraard gaan bevrijden, maar hoe? En zal het überhaupt lukken voordat Obbe net zo krankzinnig wordt als Finn-Krepzer?

Hier ben ik dan, met mijn stukkie! Voordat mensen denken dat ik net al spoilers gaf wil ik even benadrukken dat het gewoon op de achterkant van het boek staat dat Obbe en Darja de cliffhanger hebben overleefd. Anders zou het boek immers niet over Obbe zijn gevangenschap en Darja’s (hopelijke) uitbreekkunsten gaan. Alleen dat van die ingewanden heb ik verzonnen, want dat vond ik wel mooi. Lekker dramatisch. Maar zo’n boek is dit niet, dus wees maar niet bang. Of toch wel? 😈

Net zoals het vorige deel begint dit boek met een stuk over Finn-Krepzer, dat zich afspeelt in het verleden. In mijn vorige stukkie noemde ik hem een soort pre-Gollum. Niet meer helemaal een Sméagol, maar ook nog geen volledige Gollum die aan niets anders denkt dan aan zijn lieveling. Hier moet ik een beetje op terugkomen, aangezien hij hier wél constant aan denkt. Alleen niet op de manier als Gollum doet, die zijn lieveling koste wat het kost bij zich wil houden. Jammer voor mij dat er maar een stukje over Finn-Krepzer gaat, want ik ben heel erg benieuwd naar zijn verhaal. Naar zijn pad naar krankzinnigheid. Wat mij betreft mag over hem een zeer lange appendix worden toegevoegd aan het laatste deel. Please, @schrijverrobkoops?

Eigenlijk loog ik net een beetje, want voor het stuk van Finn-Krepzer wordt nog even uitgelegd wat voorafging aan 𝘋𝘦 𝘚𝘤𝘩𝘢𝘥𝘶𝘸𝘴𝘭𝘶𝘪𝘱𝘦𝘳. Superhandig om je meteen weer volledig in het Oerbloedleven te wanen! Ook is de kaart van Norgië er weer. En dan begint het. Het heden. Het jaar 754 na de Grote Overwinning.

In tegenstelling tot het eerste deel, begint dit deel meteen met actie. Je wordt meteen geconfronteerd met gevaar. Heerlijk. Heel erg stiekem hoopte ik op nog meer levensbedreigende verwondingen, op dood en verderf. Al was het dan denk ik geen kinderboek meer geweest. Maar joh, misschien mogen grovere scenes ook wel als appendices. Ik troost me met de gedachte dat dit deel zich afspeelt in een ander universum en dat er ergens ook een universum is waarbij iedereen crepeert. Wel zo gezellig. Al is het in dit universum ook niet heel fijn hoor.

‘𝘙𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯𝘥 𝘻𝘪𝘵 𝘖𝘣𝘣𝘦 𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘳𝘶𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳𝘥. 𝘏𝘦𝘵 𝘭𝘢𝘯𝘥𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱 𝘰𝘮 𝘩𝘦𝘮 𝘩𝘦𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘨𝘳𝘢𝘶𝘸, 𝘨𝘳𝘪𝘫𝘴, 𝘨𝘳𝘪𝘮𝘮𝘪𝘨 𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘢𝘪𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘶𝘳𝘦 𝘸𝘪𝘯𝘥. 𝘏𝘦𝘵 𝘮𝘪𝘦𝘻𝘦𝘳𝘵 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘬𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘪𝘯𝘮𝘪𝘥𝘥𝘦𝘭𝘴 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘸𝘦𝘦𝘬𝘵 𝘦𝘯 𝘱𝘭𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘭𝘪𝘫𝘧. 𝘋𝘦 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘨𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 éé𝘯 𝘭𝘢𝘯𝘨𝘨𝘦𝘳𝘦𝘬𝘵𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵𝘮𝘦𝘳𝘳𝘪𝘦 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘦𝘴𝘵 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦.’

Dit boek las ik echt als een film. Ik zag het avontuur volledig voor me en het voelde alsof ik alles wat Obbe en Darja meemaakten ook zelf beleefde! De zo geweldig uitgewerkte en mooi beschreven wereld zag ik helemaal voor me. De emoties die de personages meemaakten voelde ik. De wanhoop, de standvastigheid, de spanning, de hoop, de twijfel… Dit zorgde, in combinatie met de terugblikken van Obbe en Darja waardoor bepaalde gebeurtenissen en gevoelens nog meer kracht kregen en de mooie taal die Rob gebruikt, voor opnieuw een heel erg fijne leeservaring voor mij.

Waar je in het vorige deel bijna heel Norgië doorkruiste, speelt het verhaal zich in dit deel voornamelijk in Bleydestede af. Het reizen mistte ik wel een beetje (inclusief de toffe benamingen van plekken), maar gelukkig kwam er ook een kaart van de stad. Woohoo! Kon ik lekker toch weer de hele tijd heen en weer bladeren tijdens het lezen zodat ik precies wist waar de gebeurtenissen zich afspeelden. Hou ik van!

Net zoals 𝘋𝘦 𝘙𝘢𝘢𝘥𝘴𝘦𝘭𝘣𝘳𝘦𝘬𝘦𝘳 bevat ook 𝘋𝘦 𝘚𝘤𝘩𝘢𝘥𝘶𝘸𝘴𝘭𝘶𝘪𝘱𝘦𝘳 veel korte hoofdstukken waardoor de spanning er goed in blijft, waardoor je verder wil blijven lezen. Overigens zorgt in dit deel het wisselende wantrouwen in personages waarvan je het niet had verwacht ervoor dat je nog meer geprikkeld wordt om door te lezen. Want, wie is er nou echt te vertrouwen? Spannend!

Vorige keer zei ik: 𝘌𝘦𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬, 𝘩𝘦𝘵 𝘢𝘷𝘰𝘯𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘪𝘴 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨𝘨𝘦𝘭𝘦𝘨𝘥. 𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘮𝘦 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘴𝘵𝘦𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘴𝘰𝘮𝘮𝘪𝘨𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘴𝘯𝘦𝘭𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘻𝘪𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘯𝘰𝘦𝘨 𝘨𝘦𝘥𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘻𝘰’𝘯 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘲𝘶𝘦𝘦𝘴𝘵𝘦. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘭𝘶𝘬𝘬𝘪𝘨 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘥𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘶𝘪𝘴𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘯! 𝘐𝘯 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘋𝘦 𝘙𝘢𝘢𝘥𝘴𝘦𝘭𝘣𝘳𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘢𝘷𝘰𝘯𝘵𝘶𝘳𝘦𝘯𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘨𝘦𝘷𝘶𝘭𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘧𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘯𝘢𝘨𝘦𝘴, 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱, 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘻𝘦𝘵𝘵𝘪𝘯𝘨𝘴𝘷𝘦𝘳𝘮𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥𝘪𝘨 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘵𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘭𝘥!

En met de uitzondering dat dit deel in mijn ogen met iets meer tempo verloopt dan het vorige deel, sluit ik me hier verder weer helemaal bij aan!

Voor ik klaar ben wil ik nog even een stukje quoten dat ik erg mooi vind: '𝘌𝘯 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦𝘳𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘪𝘴 𝘩𝘪𝘫 𝘣𝘰𝘰𝘴 𝘰𝘱 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧. 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘥𝘦𝘯𝘬 𝘪𝘬 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘯𝘢 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯? 𝘞𝘢𝘴 𝘋𝘢𝘳𝘫𝘢 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘪𝘦𝘳, 𝘥𝘪𝘦 𝘩𝘢𝘥 𝘥𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘢𝘱𝘦𝘳 𝘶𝘪𝘵 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘢𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘨𝘳𝘪𝘴𝘵 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘬𝘯𝘪𝘱𝘱𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘣𝘰𝘦𝘬 𝘨𝘦𝘳𝘢𝘮𝘥. 𝘋𝘸𝘢𝘳𝘴 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘦𝘳.'

Zo, dit was hem dan. Overigens zou ik nog steeds graag een paar kruikjes drakenmelk willen hebben, dus ik hoop dat er volgende keer een recept voor dat fijne drankje achter in het boek zit. In deel 3 dus. Want die komt. Maar eerst weer even wachten. Dag!

-

Auteur: Rob Koops

Illustrator: Maruga Koops

Uitgever: Harper Collins