Oerbloed: De Raadselbreker

‘𝘋𝘪𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘦 𝘵𝘰𝘦𝘬𝘰𝘮𝘴𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘰𝘯𝘴 𝘭𝘢𝘯𝘥. 𝘋𝘪𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘥.’ 𝑱𝒂, 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒅𝒐𝒐𝒅, 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘵 𝘖𝘣𝘣𝘦. 𝘌𝘯 𝘩𝘪𝘫 𝘸𝘦𝘳𝘱𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘎𝘶𝘯𝘥𝘢𝘩𝘢𝘳𝘵 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘬𝘯𝘪𝘦ë𝘯. ‘𝘔𝘢𝘢𝘬 𝘮𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘧 𝘦𝘦𝘯 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘦𝘱𝘱𝘦𝘳, 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦 𝘸𝘪𝘫𝘴𝘨𝘦𝘭𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦.’ 𝘈𝘭𝘭𝘦𝘴 𝘭𝘪𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘪𝘫 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘶𝘸𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘰𝘱𝘥𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘢𝘢𝘯𝘷𝘢𝘢𝘳𝘥𝘦𝘯.

Obbe leidt een fijn leven als Boekhoeder in Norgië. Hij woont en werkt in de Boekenburcht, de plek waar alle kennis van het land wordt bewaard. Hier stoft hij lekker rustig boeken af. Maar dan vindt hij door zijn onhandigheid per ongeluk het Zevende Boek: een eeuwenoud en zeer machtig boek dat echt zeker weten niet in verkeerde handen mag vallen. Wijsgeleerde Gundahart wijst Obbe aan als de Raadselbreker – al gelooft hij daar helemaal niets van - en stuurt hem op reis naar de andere kant van Norgië, met als doel het boek in veiligheid te brengen. Deze reis is echter levensgevaarlijk. Obbe wordt geconfronteerd met rovers, nevelgeesten, honger en een kwaadaardige bekende. Zal het hem lukken om het Zevende Boek in veiligheid te brengen?

Nou hier is -ie eindelijk hoor, mijn enige echte stukkie over dit boek! Het heeft even op zich laten wachten, maar dat lag zeker niet aan het boek. Ik heb namelijk ontzettend genoten van dit verhaal. Van deze queeste. En dat begon al meteen bij het proloog, oftewel de eerste drie pagina’s van het verhaal. Daar lees je namelijk over Finn-Krepzer die zichzelf met een reden levend laat inmetselen in een grot en daar gaat sterven (dit is de enige echte spoiler die ik deel, maak je geen zorgen).

In mijn hoofd is hij een soort pre-Gollum. Niet meer helemaal een Sméagol, maar ook nog geen volledige Gollum die aan niets anders denkt dan aan zijn lieveling. Finn-Krepzer heeft zijn lieveling, het Zevende boek, niet eens bij zich. Hij wil Norgië juist verlossen van het boek. Als je geen idee hebt waar ik het over heb dan moet je even The Lord of the Rings lezen of kijken. Als je gaat kijken wel de extended edition graag. Maar dat terzijde, het boek begint dus meteen luguber en daar hou ik van.

Daarna volgt een toffe kaart van Norgië, met plaatsen zoals het Teleurwoud, de Vallei des Doods en Hongert, waarna de queeste van Obbe begint in het jaar 753 na de Grote Overwinning. En dat is een behoorlijke reis voor een jongen die al jaren tussen de boeken leeft en niet heel erg arbeidsintensief werkt verricht. Ik snap helemaal dat hij er geen zin in heeft, maar ik ben wel heel blij dat hij is gedwongen.

Meteen werd ik meegenomen in het verhaal en kon ik heel goed voor me zien hoe Obbe’s reis moet zijn geweest. De reis heb ik zelf niet in één keer voltooid, maar wanneer ik het boek even later weer oppakte zat ik er onmiddellijk weer volledig in. Dat vond ik echt heerlijk tijdens het lezen van dit boek, dat ik het genietmoment over meerdere momenten kon verspreiden. Dat ik rustig kon genieten van de queeste. En dat heb ik niet vaak, dat ik een boek bewust neerleg om het langer lief te hebben. Heel fijn dat dit bij dit boek kon. Zo voelde de queeste overigens ook iets langer aan, want er is natuurlijk best wel wat tijd verstreken sinds het begin en het (voorlopige) eind van Obbe’s avontuur en ik vind het zelf vaak lastig om een verhaal dan in één keer uit te lezen omdat het dan net voelt alsof er maar een paar dagen zijn verstreken.

Tijdens de queeste gaat het trouwens niet alleen over Obbe hoor. Je maakt ook kennis met de geschiedenis en mythes van Norgië, met de verhalen over schepper Stoer Egga en met verschillende andere personages die ook een belangrijke rol spelen tijdens de reis van Het Zevende Boek. Ik ben wel meer team Darja dan team Obbe, want soms vond ik hem echt irritant lief. Barf. Maar het past wel bij hem.

Met deze heerlijke gedachtegang verraste hij me trouwens wel:  ‘𝘌𝘦𝘯 𝘨𝘰𝘭𝘧 𝘷𝘢𝘯 𝘰𝘱𝘸𝘪𝘯𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘨𝘪𝘦𝘳𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘭𝘪𝘫𝘧. 𝘈𝘭𝘴 𝘣𝘰𝘦𝘬𝘩𝘰𝘶𝘥𝘦𝘳 𝘪𝘴 𝘖𝘣𝘣𝘦 𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘥𝘷𝘦𝘳𝘨𝘪𝘦𝘵𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘮𝘦𝘯𝘴 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘩𝘪𝘫 𝘦𝘳 𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘱𝘳𝘰𝘣𝘭𝘦𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘦. 𝘋𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘭𝘥 𝘻𝘢𝘭 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯𝘬𝘰𝘳𝘵 𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘷𝘦𝘳𝘭𝘰𝘴𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘬𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘨𝘨𝘦𝘦𝘴𝘵.’

En oké, eerlijk is eerlijk, het avontuur is zeker niet voor iedereen weggelegd. Ik kan me heel goed voorstellen dat sommige mensen liever wat meer snelheid in een verhaal zien en niet genoeg geduld hebben voor zo’n hele queeste. Maar gelukkig zijn er ook heel veel mensen die daar juist wel van houden! In mijn ogen is De Raadselbreker een echt avonturenverhaal gevuld met fijn doordachte personages, vriendschap, doorzettingsvermogen en een geweldig uitgewerkte wereld!

Verder wil ik nog zeggen dat het me heerlijk lijkt om drakenmelk te hebben. Het maakproces is wel een beetje goor, maar zo’n drankje zou helemaal top zijn. Een paar kruikjes om sommige dagen door te komen zou zeer welkom zijn. Neem je wat mee uit Norgië wanneer je op 15 november langskomt in de bibliotheek @authorrobkoops?

Oh, en nu vergeet ik bijna de tekeningen! @maruga.nl maakte de zwart-wit illustraties in het boek (en natuurlijk de cover!). De tekening die er voor mij uitsprong naast de kaart was die van het Teleurwoud. Sowieso vond ik het Teleurwoud wel de tofste plek van het boek denk ik, maar ik kan echt niet nog meer typen. Hier moeten jullie het mee doen.

Ik kijk uit naar deel 2! En gefeliciteerd als je dit hele stuk hebt gelezen, ik ben trots op je! Heb jij het boek al gelezen? En welke plek in het boek vond jij het tofst? 

-

Auteur: Rob Koops

Illustrator: Maruga Koops

Uitgever: Harper Collins