Mus & Kapitein Kwaadbaard en de wraak van de furie

Mus en Kapitein Kwaadbaard zijn weer terug. Ze hebben nog maar net een mega gevaarlijk toernooi achter de rug en flink gestreden met persoonlijke problemen wanneer het volgende avontuur alweer begint. Geen gezellig avontuurtje, maar een vreselijk spannend en zenuwslopend avontuur. Er is namelijk iets verschrikkelijks gebeurd. Een furie heeft bezitgenomen van Venezuela. Daardoor wordt ze niet alleen een bedreiging voor zichzelf, maar loopt iedereen in haar buurt vreselijk gevaar! Mus en mijn favoriete zeerovers gaan op pad om meer over de furie te weten te komen zodat ze deze hopelijk zo snel mogelijk kunnen verjagen. En dat zal nog sneller dan snel moeten, want het blijkt dat de furie uit is op wraak. Op pijn. Op tragedie! Er zal bloed gaan vloeien… En niet weinig ook!

Bij al mijn Musstukkies zeg ik altijd dat de boeken AVONTUUR!!! schreeuwen. Dit boek vind ik meer GEVAAR, SPANNING en ZIEKTES!!! schreeuwen. De spanning en het gevaar ligt namelijk in bijna elk hoofdstuk wel op de loer. En dat van die ziektes komt natuurlijk voor de fantastische Kromme Kareltje voor wie het een kwijlend genot is als er (een kans is dat) iemand zwaargewond raakt.

‘𝘞𝘢𝘵 𝘬𝘢𝘯 𝘦𝘳 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘩𝘢𝘯𝘥 𝘻𝘪𝘫𝘯?’ 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘵 𝘒𝘸𝘢𝘢𝘥𝘣𝘢𝘢𝘳𝘥 𝘩𝘢𝘳𝘥𝘰𝘱. ‘𝘉𝘭𝘰𝘦𝘥𝘷𝘦𝘳𝘨𝘪𝘧𝘵𝘪𝘨𝘪𝘯𝘨, 𝘳𝘢𝘳𝘦 𝘩𝘦𝘳𝘴𝘦𝘯𝘻𝘪𝘦𝘬𝘵𝘦, 𝘨𝘦𝘴𝘱𝘭𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘰𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘪𝘥; 𝘥𝘦 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦𝘭𝘰𝘰𝘴,’ 𝘻𝘦𝘨𝘵 𝘒𝘢𝘳𝘦𝘭𝘵𝘫𝘦 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘩𝘪𝘫 𝘪𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘢𝘯𝘥𝘫𝘦𝘴 𝘸𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵. ‘𝘞𝘢𝘯𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘯𝘪𝘦, 𝘻𝘪𝘦𝘭𝘴𝘻𝘪𝘦𝘬𝘵𝘦.’ – Ik hou zoveel van hem.

Dat dit deel niet het soort AVONTUUR schreeuwt als dat ik bij de vorige delen meteen herkende vond ik niet per se heel erg. Wel miste ik de zee. Maar na slechts een paar regels lezen voelde ook dit deel direct vertrouwd.  Als een heerlijk zware deken waar ik onder kan schuilen en waardoor ik de hele wereld om me heen meteen vergeet, alle ellende en afleidingen vervagen en alleen de belevenissen van mijn favoriete piratenclubje nog belangrijk zijn.

Vorige keer zei ik het ook al, maar het blijft toch als een soort thuiskomen op een erg fijne plek voelen, waar je geliefd wordt en waar je altijd kan zeggen wat je wil. Alleen is de familie in dit deel toch wel wat kleiner geworden. Bertrand is er niet meer bij. Venezuela ontbreekt… Maar stoere, leuke, eigenwijze Mus en koppige, cynische Kwaadbaard met zijn kleine hartje en kwijlende leedvermaakgrappenmakende Kromme Kareltje en de lieve, sterke Buffel zijn er natuurlijk wel bij!

En over De Buffel leer je best wel wat nieuws dit deel. Venezuela is natuurlijk zijn schatje, zijn grote geliefde, dus hij is nogal ontdaan door de overname van de furie. We leren een nieuwe kant van hem kennen. De grote Buffel is namelijk niet altijd alleen maar sterk en stoer. Hij heeft ook angsten. Angsten die uit zijn verleden komen en waar hij in dit deel nogal mee geconfronteerd wordt. Arme Buffel. Wel zegt hij hierdoor erg mooie en soms ook neerslachtige dingen. Maar die ga ik hier niet allemaal benoemen. 

Wat ik wel wil quoten is: ‘𝘒𝘸𝘢𝘢𝘥𝘣𝘢𝘢𝘳𝘥 𝘭𝘢𝘤𝘩𝘵. 𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘮𝘰𝘰𝘪𝘴𝘵𝘦 𝘨𝘦𝘭𝘶𝘪𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘔𝘶𝘴 𝘬𝘦𝘯𝘵.’ De liefde tussen die koppige, ouwe kapitein en het stoere meisje vind ik zo tof. Twee mensen die niet met elkaar verbonden zijn door bloed, maar wel zo vreselijk veel van elkaar houden alsof ze familie zijn.  

Tijdens de reis om meer te weten te komen over de furie maakt het gezelschap een reis langs plekken waar lezers nog niet eerder van gehoord hebben. Zo komen ze langs de Vallei der Verloren Zielen, die ik enorm goed bedacht vind. Dit is een plek waar ook veel mensen in de ‘echte’ wereld kunnen belanden. Maar dan wel in hun hoofd. 

Tijdens de reis komt het stel ook nieuwe mensen tegen die zich aansluiten bij de zoektocht. Dit zijn poederaap Raaf, premiejager Twintig en Manke Melissa. En voordat de echte reis begint maak je ook nog even kennis met Modder Deze personages hebben elk hun bijzonderheden en zijn weer geweldig uitgewerkt zoals Kevin dat altijd doet. Genieten! 

Met Manke Melissa heeft Kareltje er iemand bij die net zo geniet van bijzondere goorheden als hij. Iemand die er niet voor terugdeinst om een vette straal kwijl te laten vallen zodat Karel een wond kan schoonmaken. Echt heerlijk walgelijk! En wat er op het eind van p. 204/het begin van p. 205 wordt beschreven is ook fantastisch. @kevinhassing, ik vind het zo mega tof hoe je dit soort hilarische momenten kunt bedenken en verwerken in Mus. Zelfs wanneer het bloedspannend is. Ik vind je geweldig. Maar dat wist je al. 

Eerlijk is eerlijk, met dit deel doorstond ik niet zo’n emotioneel rollercoaster avontuur als bij de vorige twee delen. Deel drie blijft echt mijn favoriet. Maar maakt dat iets uit? Nope! Ik weet namelijk zeker dat ik in het volgende deel nog genoeg duisternis en emotionele raakvlakken ga tegenkomen. Vlak voor het einde kwamen er trouwens wel wat dingen. Eén daarvan was deze zin: 

‘𝘝𝘳𝘦𝘦𝘮𝘥, 𝘩𝘰𝘦 𝘻𝘰’𝘯 𝘳𝘢𝘳𝘦 𝘴𝘪𝘵𝘶𝘢𝘵𝘪𝘦 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘯𝘰𝘨 𝘨𝘦𝘻𝘦𝘭𝘭𝘪𝘨 𝘬𝘢𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯, 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘵 𝘔𝘶𝘴.’ Die voel ik. Heel erg. Nu nog meer dan eerder in mijn leven. Het doet me denken aan hoe bizar de situatie is nu mijn vader ziek is. Ziek blijft. En hoe alles eigenlijk gewoon doodnormaal blijft doorgaan terwijl het helemaal niet meer normaal voelt.

En dat einde.  Dat was me toch wel even wat. Ik voelde allang aankomen dat er iets heftigs ging gebeuren, maar dit?!!!! Nu is het weer tijd om nagelbijtend en extreem ongeduldig te wachten op het vijfde deel. Het laatste deel... Wat is dus echt even nooit ga trekken. Dat wordt weer janken vanbinnen. Ik wil voor altijd meer van de wereld van Mus en haar familievrienden. Er moet nog zoveel opgelost worden! Of misschien wordt het wel niet opgelost?! MISSCHIEN GAAT ALLES WEL NAAR DE VERDOEMENIS!!! Dat zou wel de hemel zijn voor Kareltje. Maar niet voor mij! Het wordt in ieder geval verschrikkelijk spannend en emotioneel. Dat weet ik nu al. Als je de pagina na de pagina waar EINDE op staat hebt gelezen weet je het ook wel. Hoe durft hij straatrat te zeggen?! En ook ‘Hij is van mij.’ maakt me razend! 😤 

Ik ga heel erg kwaad wachten op het volgende deel. Dag landrotten! 

-

Auteur: Kevin Hassing

Illustrator: Linde Faas

Uitgever: Luitingh-Sijthoff