Mot en de metaalvissers

Mot houdt van zwarte kleren, van gezellige rommel, donkere kleuren en van kort haar zonder strikjes. Je zou maar een moeder hebben die van al die dingen gruwelt. En dat heeft Mot. Haar moeder noemt haar nog steeds Vlinder, de naam die ze kreeg hij haar geboorte, en heeft graag dat Mot er net zo netjes en fleurig uitziet als haar klanten. Tot overmaat van ramp vormt Mot ook nog eens een vriendschap met de gekke metaalvissers, waarna ze ook zelf naar roestige schatten gaat vissen. PANIEK! Roest past namelijk echt niet in een mooi en netjes huis, bij een luxe uitstraling. Vervolgens vist ze ook nog eens een echte, roestige, duikboot op. Walgelijk! Maar daarmee start wel een geweldig, bizar avontuur, want naast de moeizame relatie tussen Mot en haar moeder is er ook nog een machtige, gevaarlijke miljonair die de stad voor alle huidige inwoners wil verpesten. En dat mot zeker niet gebeuren. 

Tot nu toe vond ik alle boeken van Sanne te gek. Dat is bij Mot niet anders, echt niet, maar Mot heeft iets anders. Iets magisch. Een net andere wereld, eentje die heel erg op onze wereld lijkt, maar toch magischer, betoverender aanvoelt. Nu moet je me niet verkeerd begrijpen, want het is zeker geen hele nieuwe fantasiewereld, een land zoals Jippie! of een verhaal waar tovenarij en allerlei mythische wezens in voorkomen. Misschien komt het door de illustraties, dat betoverende gevoel. Want echt niemand kan me ervan overtuigen dat de illustraties iets anders zijn dan magisch. En mooi, geweldig, prachtig, super gedetailleerd, een echte verrijking van het verhaal. Ja, al die dingen. En dat begint al bij de cover. Als je die ziet moet je het boek wel oppakken, tenzij je dat niet kan natuurlijk, en het even goed bekijken. En niet meer loslaten tot je het hebt gelezen. De details in de illustraties en de roestige kleuren in het boek zijn betoverend mooi. Ik wist niet dat ik zoveel van een andere kleur naast zwart kon gaan houden. 

Het verhaal verloopt ontzettend vloeiend, verveelt voor geen enkele seconde. Iets wat ik altijd heerlijk vind aan Sanne haar boeken. Als je er de tijd voor hebt kan je de hele dag blijven doorlezen zonder dat je het zat wordt, zonder dat je het saai gaat vinden. Iets waarin Mot wel verschilt van de andere boeken van Sanne, is dat het veel dikker is. En dat vind ik echt heerlijk, want dan verlang je niet al tegen het eind alweer naar een nieuw avontuur. Al zou ik het zeker niet erg vinden om nog meer verhalen over Mot te gaan lezen.  

Mot heeft echt alles wat een geweldig boek hoort te hebben. Dit is al op de achterkant te lezen, dat het een origineel en betoverend verhaal is. Maar dat is ook echt zo. Er is geen boek waar ik dit verhaal mee kan vergelijken, het is echt authentiek. En niet geheel onbelangrijk, totaal niet zelfs, is dat dit boek ook lekker kan gaan inwerken op je gevoelens. Een slechte relatie met je ouder(s)? Check. Niet begrepen worden? Dubbel check. Niet geaccepteerd worden? Hoppaaaa, nog een check. Daar hou ik van, die diepte, het rakende. Want dat is wat ik zelfs na jaren nog altijd herinner van een boek. 

Wat je al weet als je me kent is dat ik een enorme fan ben van Jippie! en de heerlijke personages die daarin voorkomen, heerlijke originele personages. Ook in Mot maak je kennis met geweldige personages. Personages waar je om gaat geven, waar je even bij stil blijft staan als je het boek uit hebt. Natuurlijk heb je Mot als hoofdpersonage. Het had me zo heerlijk geleken om haar als kind als voorbeeld te hebben leren kennen. Iemand die lekker haar eigen ding doet, draagt wat ze zelf mooi vindt, mollig is en hier geen enkel probleem van maakt. 

Niet dat dat een probleem zou moeten zijn, maar daar wordt nogal vaak een probleem van gemaakt. En dat kan dus heel anders. Maar ook de super stoere Lelie, met haar toffe haar en heerlijke pannenkoeken die ik ook super graag wil eten. Ik moet ook nog de thee uit het Ministerie proberen, dus dat kan mooi samen met pannenkoeken boven een kampvuurtje. Leuk idee voor een feestje, mocht iemand zich ook geroepen voelen. Er zitten erg veel verschillende personages in het boek, met elk hun eigenaardigheden. Zoals heerlijk bewegelijke, energieke William de Woesteling en Duiker Dave. Die laatste is een man van zeer weinig woorden. En dat allemaal zonder er een stempel op te plakken. Lekker toch? 

Dit zou een stukkie worden, maar dit wordt al weer een aardig stuk. Toch moet ik het nog hebben over één ding. De Werf. Want als je daarover leest moet je daar gewoon heen. Wil je elk plekje ontdekken dat wordt beschreven in het boek en waarschijnlijk nog meer. Acrobaten, de heerlijke pannenkoeken van Lelie, gezellige lampjes, duikboten, mooie schatten, een school in een ijzeren boom, mensen die leven zoals zij dat willen. Het lijkt me echt te gek. Een droom, maar dan in het echt. 

Nu mot ik echt iets anders doen, maar zoals je (hopelijk) hebt gelezen ben ik echt ontzettend enthousiast over Mot. Als je het nog niet gelezen hebt, ga dan snel naar een boekhandel of bibliotheek, want dit boek zou zomaar eens de Gouden Griffel kunnen winnen. Vind ik. En dan kan jij heel stoer vertellen dat jij ‘m al suuuuuuperlang daarvoor hebt gelezen. Cool toch? Ja. Echt doen! 

-

Auteur: Sanne Rooseboom

Illustrator: Sophie Pluim

Uitgever: Van Goor