Missie Afbreken

Volgens mij heeft dit boek geen introductie nodig, geen stukkie waarin ik beschrijf waar het verhaal over gaat. Als je mij volgt en Gozert nog niet kent dan is er namelijk iets misgegaan. Maar mocht dit toch zijn gebeurd, dan vertel ik het wel even kort: dit boek gaat over Gozert.

Drie jaar geleden kwam Gozert in mijn leven. In mijn donkere, grauwe en kleurloze leven. Er was toen niet zoveel wat echt tot me doordrong, al helemaal niet iets waar ik heel veel bij voelde. Maar daar was 'ie, een geweldige vriend met een superheldencape om: Gozert!

Door Gozert voelde ik weer dingen, heel erg veel dingen. Emoties, stomme herinneringen, pijnlijke inzichten. Dat soort dingen. En dat is nu nog steeds één van de mooiste dingen die me ooit is overkomen. Dankzij Gozert ging ik iets meer voelen en iets meer vertellen omdat ik iets meer wist over mezelf en mijn verleden. Het was niet zo dat die donkere wereld door Gozert patsboem verdwenen was, echt totaal niet, maar er werd wel iets in werking gezet. En ik kon weer lachen, want Gozert en Ties zijn samen mega super geweldig en grappig met duizend superheldencapes om.

Een jaar later kwam Luna. Toen leefde ik nog steeds in die grauwe wereld en werd het steeds vaker nog iets donkerder dan eerst. Wel woedden er heel veel emoties en onrust. De dingen waar ik me mee bezig hield, alleen zijn, niet begrepen worden en vooral ook jezelf niet begrijpen, kwamen allemaal terug in Luna. Net zoals coping strategieën en verschillende andere overeenkomsten die ik uit het boek kon halen die weer tot inzichten leidden tijdens therapie. In mijn stukkie over Luna schreef ik over deze zin: '𝘐𝘬 𝘩𝘢𝘥 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘻𝘪𝘯 𝘪𝘯 𝘷𝘢𝘯𝘥𝘢𝘢𝘨.', dat mijn hart brak en dat ik daardoor nog benieuwder werd naar het derde boek. Dat werd dit boek, Missie Afbreken.

'Missie afbreken!' is in dit boek dus echt even totaal helemaal niet leuk, want dat betekende in mijn hoofd dat het klaar zou zijn. Dat het klaar was met de verhalen over Gozert en Ties en Luna en de trollenjachten en alle fijne, grappige, verdrietige en mooie dingen en missies die ze samen meemaakten. Dat wilde ik niet. Echt miljoen keer echt niet. Toen ik het boek in mijn handen had kon ik wel huilen, want voor mijn ging dit het einde zijn van iets dat zo enorm veel voor me heeft betekend. Ook was er een stukje angst, want wat zou er gebeuren nu ik dit boek las terwijl ik tegenwoordig meestal wel in een kleurenwereld leef?

Zonder pauze las ik het boek dezelfde dag nog uit. Zoals bij elk verhaal van Pieter zat ik er meteen ingezogen en leefde ik volledig mee in de wereld. Al is dat laatste ook zeker te danken aan de prachtige illustraties van Linde, die zichzelf in dit boek wonderbaarlijk genoeg zelfs heeft kunnen overtreffen. Zo gaaf en mooi!

Tijdens het lezen schreef ik op een papiertje op welke pagina's ik werd geraakt, waar ik mooie zinnen zag en waar ik vreselijk om moest grijnzen en lachen. Dat zijn 36 punten geworden. Velen daarvan werkten door tijdens mijn volledige leesavontuur. Gelukkig kon ik tussendoor ook veel lachen, want het verhaal zit weer boordevol humor! Er zijn vele (grappige) momenten waar ik mezelf ontzettend in herken, zo vreselijk fijn. Maar die brok in mijn keel was er ook en die werd steeds erger.

'𝘋𝘪𝘵 𝘻𝘢𝘵 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘫𝘰𝘶, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘶 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳. 𝘑𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘥𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘥𝘦 𝘮𝘶𝘶𝘳.'

Op pagina 190 t/m 193 ging het bijna mis, maar tot pagina 206 hield ik me toch heel erg groot. Daarna was ik net een baby en werd 'Missie Afbreken' het tweede boek ooit waarbij ik moest huilen. '𝘏𝘦𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘨𝘰𝘦𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘮𝘦.' Zo zijn er nog vele quotes en paginanummers die op mijn lijstje staan en waar ik veel over zou kunnen vertellen, maar dat past hier niet en hoeft ook niet tot in detail openbaar te staan.

Na mijn breekmoment (al stopte het eigenlijk helemaal niet meer), kwam het einde al in zicht. PANIEK! Want in zo'n staat kon Pieter me echt zeker weten niet achterlaten hoor... Maaaar, Pieter zou Pieter niet zijn als hij niet alles op een prachtige manier zou kunnen laten samenkomen en eindigen. us dat einde. Tja. Dat was precies goed. Het brak mijn hart en het liefst zou ik nog meer willen, maar het is echt goed zo. Een beter einde voor Gozert had er niet kunnen zijn. Denk ik. 

In zijn soort van recensie zei @de.sebastiaan: 'Toen Gozert voor het eerst ‘MISSIE AFBREKEN!’ schreeuwde begon er voor mij een nieuw hoofdstuk.' Mooier dan dat kan en wil (ik ben niet voor niets een luie heldin) ik het niet omschrijven.

Nu weet ik niet zo goed hoe ik dit stukkie moet eindigen, dus deel ik nog wat quotes die niet alles spoilen. Twee daarvan gaan precies over hoe ik ben. Mijn favoriete illustraties zou ik ook willen delen, maar misschien verklap ik dan iets voor de mensen die het boek nog niet hebben gelezen. En natuurlijk wil ik ook @pieterkoolwijk nog bedanken. Ik weet dat ik vaak als een gekkie overkom, maar dankzij Gozert ben ik nou eenmaal meer mezelf geworden. Eigenlijk is het dus jouw schuld. Maar dat is helemaal precies goed voor mij. Dank je wel, Pieter en Gozert. Voor het laten lachen, breken, huilen, voelen en herstellen. Het was een prachtige reis die ik nooit zal vergeten.

'𝘐𝘬 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘧 𝘣𝘪𝘫 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘵𝘰𝘵 𝘻𝘦 𝘪𝘯 𝘴𝘭𝘢𝘢𝘱 𝘷𝘢𝘭𝘵. 𝘎𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥.'

'𝘌𝘯 𝘴𝘪𝘯𝘥𝘴 𝘸𝘢𝘯𝘯𝘦𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘯 𝘫𝘦... 𝘡𝘰.' '𝘏𝘰𝘦?' '𝘑𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘸𝘦𝘭.' '𝘚𝘵𝘰𝘦𝘳? 𝘒𝘯𝘢𝘱? 𝘎𝘳𝘢𝘱𝘱𝘪𝘨?' '𝘋𝘰𝘰𝘥.'

'𝘞𝘪𝘭 𝘫𝘪𝘫 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯?' '𝘌𝘶𝘩𝘮... ... 𝘕𝘦𝘦 𝘩𝘰𝘰𝘳. 𝘞𝘪𝘭 𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘯𝘪𝘦𝘵.' '𝘐𝘬 𝘴𝘯𝘢𝘱 𝘩𝘦𝘵.' '𝘍𝘪𝘫𝘯.' '𝘖𝘬é.' '𝘑𝘢.'  

-

Auteur: Pieter Koolwijk

Illustrator: Linde Faas

Uitgever: Lemniscaat