Luna

Vandaag las ik Luna opnieuw. Waar het normaal bij een enorm verstikkend gevoel in mijn keel blijft, kwamen er vandaag toch een paar tranen. Eindelijk. Want huilen is dus echt niet mijn ding. 

Gozert is mijn enorme lichtpunt, waar ik weer ontzettend vrolijk van word. Luna is mijn troost. Eigenlijk had ik vannacht een ander woord bedacht dat passender was, maar daar kan ik nu niet meer opkomen. Luna is het boek waar ik naar grijp wanneer ik enorm geraakt wil worden, mezelf met gevoelens wil confronteren. Wanneer ik op zoek ben naar het gevoel van niet alleen zijn. En het alleen zijn, het niet begrepen worden en ook jezelf niet begrijpen, komt toch wel in elk hoofdstuk in het boek voor. Elke keer breekt mijn hart weer een stukje als ik lees hoe alleen Luna zich voelt en denkt dat zij de reden is waarom mensen zo met haar omgaan. Hartverscheurend. De prachtige illustraties geven al deze emoties zo geweldig weer. Echt schitterend, maar ook zo pijnlijk. Terwijl ik dit schrijf luister ik ook nog eens naar ‘Ik Zie Je’ van @de.sebastiaan. En dat maakt het nog even een stuk extra deprimerend. 

‘𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘫𝘰𝘶𝘸 𝘴𝘤𝘩𝘶𝘭𝘥. 𝘑𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨𝘦 𝘮𝘦𝘪𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘢𝘭𝘭𝘦 𝘢𝘢𝘯𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘪𝘦𝘯𝘵.’ Daar begon het vandaag alweer mee. Eigenlijk eerder al, meteen al. Maar deze zin blijft toch echt wel een dingetje. Of wanneer Luna met haar zus in gesprek is. ‘𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘫𝘢… 𝘻𝘰 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯.’ En ik wil schreeuwen dat het helemaal niet zo hoort te gaan en niemand al die dingen waar over gesproken wordt verdient. Vanbinnen wil ik best wel heel veel schreeuwen wanneer ik dit boek lees. Maar dat heeft dan ook wel weer met heel veel andere dingen te maken. Ooit was ik een Eva, maar nu wil ik dat nooit meer zijn. Echt zeker weten helemaal nooit meer. Gelukkig is Gozert met Luna mee, anders zou ik alleen maar zijn gestikt in onuitgesproken gevoelens en dat soort dingen. Zoals iedereen weet heeft Gozert een enorme plek in mijn hart. Vind ik hem hilarisch en hou ik ontzettend van de fantasie die hij gebruikt om de wereld een heel stuk toffer te maken. Maar voordat je denkt dat ik alleen weer lekker lag te rollen van het lachen, moest Pieter natuurlijk mijn hart nog even verder laten breken door één enkele zin van Gozert. ‘𝘐𝘬 𝘩𝘢𝘥 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘻𝘪𝘯 𝘪𝘯 𝘷𝘢𝘯𝘥𝘢𝘢𝘨.’ THANKS! Als je het boek hebt gelezen, wat eigenlijk wel verplicht is, weet je waar ik het over heb. Of misschien raakt jou het niet zo als het mij raakte. Maar door die zin ben ik toch altijd weer nog extra benieuwd naar het derde boek. Net zoals wanneer ik een andere scene lees, maar ik kan natuurlijk niet hier alles gaan verklappen.  

Nee maar echt, ondanks dat @pieterkoolwijk mijn hart elke keer weer breekt vind ik hem zo’n ontzettend geweldige schrijver. Bij al zijn boeken word ik altijd weer geraakt, maar kan ik ook enorm lachen. En die diepe lagen, jeetje. ‘𝘡𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘫𝘰𝘶 𝘦𝘯 𝘎𝘰𝘻𝘦𝘳𝘵 𝘩𝘢𝘥 𝘪𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘴𝘵𝘦𝘦𝘥𝘴 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘱𝘶𝘵 𝘨𝘦𝘻𝘦𝘵𝘦𝘯.’ En ondanks dat dat misschien wel heeeeeel groot klinkt, denk ik daar toch aan wanneer ik die zin lees. Zonder de geweldige fantastische wereld van Gozert zou ik me toch wel een stukje meer verloren voelen. 

-

Auteur: Pieter Koolwijk

Illustrator: Linde Faas

Uitgever: Lemniscaat