Futuria

‘𝘈𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘩𝘰𝘯𝘥 𝘥𝘪𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘰𝘵 𝘸𝘪𝘭 𝘰𝘱𝘨𝘳𝘢𝘷𝘦𝘯, 𝘻𝘰 𝘬𝘳𝘢𝘣𝘵 𝘻𝘦 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵, 𝘴𝘱𝘭𝘪𝘫𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘢𝘨𝘦𝘭𝘴, 𝘴𝘭𝘪𝘫𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘪𝘯𝘨𝘦𝘳𝘵𝘰𝘱𝘱𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘵 𝘰𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘳𝘢𝘶𝘸𝘦 𝘷𝘭𝘦𝘦𝘴, 𝘵𝘰𝘵 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘣𝘰𝘵𝘫𝘦𝘴. 𝘏𝘦𝘵 𝘨𝘳𝘶𝘪𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘮𝘦𝘯𝘨𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘮𝘦𝘵 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘥 𝘦𝘯 𝘣𝘰𝘵𝘴𝘱𝘭𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘴. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘱𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘡𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘦𝘳𝘶𝘪𝘵. 𝘡𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨 𝘨𝘳𝘢𝘷𝘦𝘯. 𝘜𝘪𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳.’

Kraai en zijn bende zijn elke dag bezig met het overleven op straat, net zoals de rivaliserende bende – de Noosters - van Achilles. Kraag en Achilles zijn gezworen vijanden, maar zijn genoodzaakt om samen te werken wanneer hun maten worden opgepakt door de glimmerikken. De straatschoffies worden naar het eiland Futuria gebracht. Een plek waar een chic pretpark staat waar de meeste mensen alleen maar van kunnen dromen. Een plek waar je echt leeft. Maar ook een plek waar een oude verlaten gevangenis staat. Nou ja, verlaten… Dat dacht iedereen, totdat Achilles en Kraai erachter komen dat hun kameraden naar de gevangenis zijn gebracht.

Op het eiland staat ook het huis waar Libby woont, de dochter van dokter Gold. Naast dokter is Gold ook wetenschapper en eigenaar van Futuria. De avond voor Halloween nodigt Gold de rijksten van de stad uit voor een bezoek aan de oude gevangenis. Daar heeft hij een geheim laboratorium en griezelige carrousel laten bouwen. Libby ontdekt dat haar vader met een gruwelijk experiment bezig is. Een experiment dat vele levens kan veranderen, maar waarbij vele slachtoffers zullen moeten vallen om het te laten slagen...

Tyfus! Wat een fantastisch boek! Precies wat ik nodig had. Waar ik van hou. Echt wauw! Gruwelijkheden, spanning, geweldig uitgedachte karakters, een prachtige schrijfstijl, vriendschap, verraad, mooie zinnen, dilemma’s: dit verhaal bevat het allemaal! In precies de juiste dosis. Dit boek heeft meteen een plek in mijn top 3 van dit jaar gekregen!

Eerst moet ik even benoemen dat ik de kaft echt geweldig vind. Toen @sophiepluim_illustration enkel de kaft deelde was ik al enthousiast.  De duisternis, de wezens en de dood die je tegemoet kijken. Toen ze het boek ook nog eens als een spannend, gruwelijk, fantastisch afschuwelijk, prachtavontuur omschreef wist ik dat ik het moest. Dat ik het nodig had in mijn leven. En wat ben ik blij dat ik dit avontuur nu echt heb mogen meemaken!

Het verhaal wordt verteld door Kraai, Achilles en Libby (en een heel klein stukje door het water). Per hoofdstuk wisselt het perspectief. Ook als je de naam van en de mooie kleine tekeningen die bij het karakter horen niet zou zien, zou je niet in de war raken van de wisselingen van het perspectief. De drie hoofdpersonages hebben elk hun eigen manier van beleven, van denken, van praten.

Achilles zijn perspectief vond ik misschien wel het tofst, want hij is lekker kwaad en koppig, zegt vaak ‘tyfus’ en heeft gedachten die soms best wel in de categorie van dwang passen. Ik was heel erg benieuwd naar zijn leven voor Futuria, naar wat hij heeft meegemaakt.

Van die gedachten heeft Kraai trouwens ook wel last. Kraai is daarentegen wel veel zachtaardiger dan Achilles, maar ook hij draagt demonen met zich mee. Lieve arme Kraai.

Libby is anders dan de jongens, zij is opgeroeid met een gouden lepel in haar mond, hoeft niet te overleven op straat. Echter betekent dit niet dat ze verwaand is en niet zo koppig kan zijn als de jongens. Ze weet goed wat ze wil en vindt en dat vind ik heel tof. Ook zij draagt gruwelijkheden met zich mee, want zij moet onder andere de vingers van Madame de Bettancours doorstaan. En dat is ook wel echt heel erg.

Ik wil niet te veel vertellen over het boek, want deze belevenis moet je echt ervaren, moet je proeven, moet je voelen. Je moet erover nadenken. Over hoe oneerlijk het leven soms is. Over gruwelheden. Over tyfus. Wel wil ik nog zeggen dat ik het echt moeilijk had in hoofdstuk 50 en 51. Jankendvanbinnenmoeilijk. Maar meer zeg ik niet. Nu deel ik nog even wat stukjes die ik tof vond. Of mooi. Of die me raakten. Of allemaal tegelijk.

‘𝘓𝘢𝘴𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘸𝘪𝘭𝘥𝘨𝘳𝘰𝘦𝘪? 𝘝𝘦𝘵𝘣𝘶𝘭𝘵𝘦𝘯, 𝘨𝘦𝘻𝘸𝘦𝘭𝘭𝘦𝘯, 𝘳𝘰𝘵𝘵𝘦 𝘭𝘦𝘥𝘦𝘮𝘢𝘵𝘦𝘯? 𝘐𝘬 𝘩𝘦𝘭𝘱 𝘫𝘦 𝘦𝘳 𝘬𝘶𝘯𝘥𝘪𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘢𝘧. 𝘏𝘦𝘭𝘢𝘢𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘱𝘪𝘫𝘯𝘭𝘰𝘰𝘴. 𝘖𝘧 𝘬𝘰𝘴𝘵𝘦𝘭𝘰𝘰𝘴. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘰 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯.’

‘𝘌𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘸𝘳𝘰𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘳𝘵 𝘩𝘦𝘮 𝘢𝘢𝘯. 𝘔𝘰𝘯𝘥 𝘰𝘱𝘦𝘯, 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘱𝘦𝘯. 𝘐𝘳𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨𝘨𝘦𝘥𝘳𝘢𝘢𝘪𝘥. 𝘏𝘶𝘪𝘥 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘬𝘭𝘦𝘶𝘳, 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘥𝘦 𝘥𝘦 𝘭𝘪𝘱𝘱𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘨𝘳𝘢𝘶𝘸. 𝘛𝘺𝘧𝘶𝘴, 𝘥𝘪𝘦 𝘪𝘴 𝘥𝘰𝘰𝘥. 𝘋𝘰𝘰𝘥, 𝘥𝘰𝘰𝘥, 𝘥𝘰𝘰𝘥. 𝘋𝘰𝘰𝘪𝘦𝘳 𝘬𝘢𝘯 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘈𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘦𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘨𝘦𝘳𝘢𝘮𝘥 𝘪𝘴. 𝘔𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥.’

‘𝘙𝘦𝘨𝘦𝘭: 𝘙𝘦𝘥 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧. 𝘙𝘦𝘥 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧.’

Ik hoop zo vreselijk erg dat er een vervolg komt. Of een voorloper. Maar mocht je dit boek nog niet hebben gelezen, lees het! Een enorme aanrader voor iedereen zonder tere zieltjes vanaf 10 jaar! 

-

Auteur: Suzanne Wouda

Illustrator: Sophie Pluim

Uitgever: Ploegsma