Films die nergens draaien

‘𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘻𝘦 𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘦𝘵𝘫𝘦 𝘸𝘪𝘯𝘥 𝘸𝘦𝘳𝘥. 𝘈𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘰𝘬𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘮𝘢𝘤𝘩𝘪𝘯𝘦 𝘴𝘤𝘩𝘦𝘶𝘳𝘥𝘦 𝘻𝘦 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳. 𝘡𝘦 𝘴𝘱𝘳𝘦𝘪𝘥𝘥𝘦 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘳𝘮𝘦𝘯, 𝘴𝘭𝘢𝘢𝘬𝘵𝘦 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘳𝘦𝘦𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘥𝘸𝘢𝘳𝘴 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘨𝘢𝘭𝘮𝘥𝘦 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘸𝘢𝘤𝘩𝘵𝘵𝘦 𝘩𝘢𝘭𝘧 𝘥𝘢𝘵 𝘻𝘦 𝘬𝘰𝘯 𝘷𝘭𝘪𝘦𝘨𝘦𝘯.’ 

Cato woont samen met haar vader en haar konijn Beggar So. Haar moeder is bij haar geboorte overleden en Cato worstelt nog steeds met het verlies. Van haar vader moet ze maar volwassen worden. Lekker makkelijk gevonden door hem, maar Cato is nog maar twaalf. Twaalf en boos, verdrietig en alleen. Ondanks dat is ze een ontzettend nieuwsgierig, slim en ondernemend meisje. Dus wanneer ze een kaartje vindt van een bioscoop met ‘Films die nergens draaien, maar die je altijd al had willen zien’ wil ze natuurlijk meteen ontdekken hoe dat zit. En dat wordt een ontzettend interessant, tof en mind-blowing avontuur. Waar ik niet meer over kan zeggen, behalve dat je het echt zelf moet ontdekken.

Inmiddels heb ik het boek drie keer gelezen. Vlak nadat het uitkwam, vlak voor het gesprekkie, en daarna nog eens. Eerder wist ik niet hoe ik kon uitleggen wat het boek me liet voelen, wat ik ervan vond. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet, maar ik vond dat ik het toch maar eens moest proberen. Bij het lezen van de eerste twee hoofdstukken voel ik al zoveel dingen, word ik al enorm geraakt. Geconfronteerd. ‘𝘊𝘢𝘵𝘰 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘭𝘸𝘢𝘴𝘴𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘰𝘶𝘥 𝘨𝘦𝘯𝘰𝘦𝘨 𝘰𝘮 𝘦𝘦𝘭𝘵 𝘰𝘱 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘩𝘢𝘳𝘵 𝘵𝘦 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯.‘ (𝘱.14).

Meteen zit er een brok in mijn keel. Een brok die niet snel verdwijnt. Nu kan ik mijn hele levensverhaal hier neer gaan zetten, maar het enige wat er tijdens het lezen toe doet is dat ik het weet. Hoe dat voelt. Cato zit meteen in mijn hart gesloten. De dingen die ze heeft meegemaakt zorgen ervoor dat ze afgeeft op zichzelf en ik wil dat het stopt. Ik zou haar zo graag een knuffel willen geven en haar helpen op haar zoektocht.

Dat lukt bijna, want je beleeft het verhaal enorm dichtbij door Cato’s ogen. Het is een verhaal dat tot diep onder mijn huid doordringt en wat ik niet kan wegleggen. De schrijfstijl zet je aan het denken waardoor je wel verder moet lezen. Daarbij wil je ook weten hoe het zit. Alsof je een enorme puzzel aan het maken bent waar stukjes van ontbreken. Er is geen enkel boek waar ik dit verhaal mee kan vergelijken. Het is ontzettend aangrijpend. Voor mij komt er veel emotie bij kijken, maar ook zonder al die gevoelens blijft het een ontzettend sterk verhaal. Origineel, mysterieus en ontroerend. 

Naast de overeenkomsten die ik voor mijn gevoel met Cato heb, heb ik ook enige overeenkomsten met een ander persoon. De persoon die ik nooit wil worden in de toekomst, maar waar ik stiekem toch wel een beetje bang voor ben.

In het verhaal komt een muziekstuk voor, waar ik meteen geïntrigeerd door ben. Ik moet weten hoe het klinkt! Gelukkig heb ik hier een stukje van kunnen horen in ‘een soort van gesprekkie’ (nog bedankt voor het stellen van mijn vraag @de.sebastiaan) en ook door dat gesprekkie ben ik ontzettend benieuwd naar het audioboek!

Het boek kan ik echt aan iedereen aanraden die een adembenemend en ontzettend goed in elkaar gezet verhaal wil lezen. Echt, het zal je niet teleurstellen! 

-

Auteur: Yorick Goldewijk

Illustrator: Yvonne Lacet

Uitgever: Ploegsma