De Zeven Sleutels: Voorbij de val

Zeven sleutels vinden, zeven wachters verslaan, zeven poorten openen en daarna de schat van de meedogenloze Roverkoning veroveren. Dat is de queeste waar het curieuze reisgenootschap in dit boek mee bezig is. Al twee poorten zijn er overwonnen in het eerste deel van de duologie, dus nog vijf te gaan. Het vertrouwen in elkaar is steeds verder te zoeken en het genootschap dreigt uit elkaar te vallen. Niet alleen vanwege het wantrouwen, maar ook vanwege de reis die steeds gevaarlijker en spannender wordt. Kan Moira ontsnappen aan de Poort van Wat Was? Hoelang houdt Ellie nog verborgen dat ze de rest heeft bedrogen? En zijn ze wel écht als enigen op zoek naar de schat van de Roverkoning?!

Dit is het tweede (en tevens laatste) deel van 𝘋𝘦 𝘡𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘚𝘭𝘦𝘶𝘵𝘦𝘭𝘴. Over het eerste deel, 𝘏𝘦𝘵 𝘱𝘢𝘥 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘙𝘰𝘷𝘦𝘳𝘬𝘰𝘯𝘪𝘯𝘨, schreef ik een ontzettend enthousiast stukkie. Daar zei ik bijvoorbeeld: 𝘋𝘪𝘵 𝘪𝘴 𝘱𝘳𝘦𝘤𝘪𝘦𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘪𝘬 𝘷𝘳𝘰𝘦𝘨𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘬𝘪𝘯𝘥 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘣𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘭𝘦𝘻𝘦𝘯, 𝘦𝘦𝘯 𝘧𝘢𝘣𝘦𝘭𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨 𝘦𝘯 𝘴𝘱𝘢𝘯𝘯𝘦𝘯𝘥 𝘷𝘦𝘳𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘢𝘢𝘳𝘥𝘪𝘨𝘦 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘯𝘢𝘨𝘦𝘴 𝘦𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨 𝘥𝘦𝘤𝘰𝘳 𝘰𝘮 𝘷𝘰𝘭𝘭𝘦𝘥𝘪𝘨 𝘪𝘯 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘸𝘪𝘫𝘯𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘳𝘦𝘴𝘵 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘭𝘥 𝘵𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘵𝘦𝘯. Ik vond het werkelijk fantastisch mooi en het boek kreeg meteen een plekje bij mijn favoriete boeken ooit. En dat is bij dit deel niet anders!

Vriendschap, bedrog, verlies, gevaar, angsten, geheimen, een vleugje magie en een heel flinke portie avontuur liggen weer op de loer! Heerlijk! Dit boek begint met een inhoudsopgave waardoor je meteen aan het denken wordt gezet. Wat gaat er gebeuren?! Vervolgens begint het verhaal en dat gaat meteen verder waar het vorige deel is geëindigd. Geen intro, geen voorwoord, meteen ACTIE! Onmiddellijk waande ik me weer in een tijd en wereld ver voorbij die van ons waardoor ik alles om me heen vergat en direct volledig in het verhaal leefde.  Meteen kon ik weer genieten van de mooie zinnen en beschrijvingen, van het avontuur, van de emoties.

Over de inhoud kan ik niet meer vertellen, dat is iets dat je echt zelf moet meemaken. Net zoals dat ik, ondanks dat ik er heel veel over zou kunnen zeggen, ik niet veel kan vertellen over de eigenaardige personages die elk zo enorm goed zijn uitgewerkt. Deze personages zullen je het verhaal vertellen, zullen hun geheimen en herinneringen met je delen, zullen ervoor zorgen dat je ze in je hart sluit of misschien juist wel gaat haten.

Veel kan ik dus niet prijsgeven, maar ik kan wel zeggen dat het nog spannender is dan het eerste boek, nog meer geheimen en mysteries bevat en dat het wonderlijk genoeg nog meer dan het eerste deel naar je schreeuwt om meteen uitgelezen te worden. Ik las het verhaal dan ook in één ruk uit. De verhouding tussen het heden en de herinneringen (en soms ook toekomstbeelden) is perfect. Het zorgt voor wendingen en inzichten die je niet had verwacht.

Ik werd er soms achterdochtig van en vertrouwde bijna helemaal niemand meer. Een erg wijze man uit een ander boek zei ooit: "𝘐𝘵 𝘪𝘴 𝘰𝘶𝘳 𝘤𝘩𝘰𝘪𝘤𝘦𝘴, 𝘏𝘢𝘳𝘳𝘺, 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘴𝘩𝘰𝘸 𝘸𝘩𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘵𝘳𝘶𝘭𝘺 𝘢𝘳𝘦, 𝘧𝘢𝘳 𝘮𝘰𝘳𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘯 𝘰𝘶𝘳 𝘢𝘣𝘪𝘭𝘪𝘵𝘪𝘦𝘴." En dat geldt ook in dit boek. Want niets en niemand is wat het lijkt. Althans, niet altijd. Hierdoor blijft het verhaal constant onvoorspelbaar, val je steeds in een soort valstrik, totdat alle puzzelstukjes eindelijk op hun plaats komen. Te gek! 

In mijn vorige stukkie vertelde ik dat ik nog niet wist wie mijn favoriete personage was: ‘𝘋𝘦 𝘷𝘰𝘴, 𝘗𝘫𝘰𝘵𝘳 𝘦𝘯 𝘌𝘭𝘭𝘪𝘦 𝘷𝘪𝘯𝘥 𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘦𝘭 𝘵𝘰𝘧, 𝘦𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘮𝘮𝘦𝘭𝘵 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘴𝘺𝘮𝘱𝘢𝘵𝘩𝘪𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘳𝘢𝘬𝘵𝘦𝘳𝘴 𝘯𝘰𝘨𝘢𝘭 𝘥𝘰𝘰𝘳𝘥𝘢𝘵 𝘦𝘳 𝘯𝘰𝘨 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘰𝘳𝘨𝘦𝘯 𝘧𝘦𝘪𝘵𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘫𝘯. 𝘔𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘯𝘢 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘭𝘰𝘵𝘥𝘦𝘦𝘭 𝘶𝘪𝘵𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘪𝘦𝘴 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘱𝘳𝘢𝘵𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘳𝘵. 𝘈𝘭 𝘻𝘰𝘶 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘦 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘪𝘬𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘢𝘻𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘴 𝘩𝘪𝘫 𝘯𝘰𝘨 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘢𝘯𝘨𝘳𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘳𝘰𝘭 𝘻𝘢𝘭 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘴𝘱𝘦𝘭𝘦𝘯 - 𝘰𝘧 𝘢𝘭 𝘩𝘦𝘦𝘧𝘵 𝘨𝘦𝘴𝘱𝘦𝘦𝘭𝘥.’ Uiteindelijk is het één van de personages die ik noemde geworden. Maar wie het is vertel ik lekker niet.

Pff, ik had gewild dat het verhaal nooit zou eindigen. Voordat het tweede deel verscheen had ik nog de hoop dat het allemaal een grap was dat er slechts 1 vervolgdeel zou komen (WAAROM WAS DIT GEEN GRAP, TOM?! 😫) en hoopte ik op nog meer delen, maar die hoop is wel aardig de grond in gestampt. Al zou er best nog wat kunnen komen. Vooral naar hoe het met twee personages gaat ben ik heel erg benieuwd, maar de queeste van De Zeven Sleutels is wel echt afgerond.

Gelukkig kan ik de boeken altijd nog herlezen om heerlijk te verdwijnen in de prachtige, unieke wereld die Tom geschetst heeft. Hopelijk worden de delen ooit nog gebundeld. Het lezen en er volledig in verdwijnen raad ik trouwens iedereen aan! Het zijn zulke ontiegelijke aanraders voor jong en oud! Ik hoop op nog veel meer boeken van Tom die zijn geschreven in deze prachtige stijl! 

-

Auteur: Tom Rijpert

Illustrator: Jeff Langevin

Uitgever: Pelckmans