De laatste vijf

“𝘛𝘰𝘦𝘯 𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘵𝘪𝘬𝘬𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘨𝘴𝘵𝘪𝘦𝘳𝘷𝘦𝘯, 𝘷𝘪𝘦𝘭 𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘥𝘴𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘵𝘦. 𝘋𝘦 𝘱𝘪𝘫𝘭 𝘭𝘦𝘦𝘬 𝘣𝘪𝘫 𝘪𝘮𝘱𝘭𝘰𝘴𝘪𝘦𝘱𝘪𝘭 𝘵𝘰𝘵 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘴𝘵𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘦 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘧 𝘯𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘬𝘫𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳, 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘰𝘱 𝘪𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘥𝘦𝘳𝘪𝘨𝘦 𝘭𝘦𝘵𝘵𝘦𝘳𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘰𝘰𝘳𝘥 𝘨𝘶𝘪𝘭𝘭𝘰𝘵𝘪𝘯𝘦 𝘨𝘦𝘴𝘤𝘩𝘳𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘰𝘯𝘥. 𝘌𝘦𝘯 𝘭𝘶𝘪𝘥 𝘨𝘦𝘫𝘶𝘪𝘤𝘩 𝘬𝘭𝘰𝘯𝘬 𝘰𝘱. 𝘏𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘢𝘭𝘴 𝘰𝘯𝘨𝘦𝘱𝘢𝘴𝘵. 𝘏𝘰𝘦 𝘬𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘫𝘶𝘪𝘤𝘩𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘰𝘥?” 

Door de nucleaire ramp van 2956 leeft Abel in een heel andere wereld dan dat wij leven. Een leven waarin mensen en humanoïdes naast elkaar leven in regio’s. Wel is er, net zoals vaak in deze wereld, een verdeling tussen arm, rijk en alles wat daar tussenin zit. Abel behoort tot de arme groep in de Onderzone. Het verhaal begint met een inbraak die nogal uit de hand loopt. Abel moet de regio uitvluchten en ontmoet daarbij de jager Graffin. Graffin doet Abel een aanbod, eentje waar Abel alles voor over heeft, en neemt hem mee naar een veilige plek bij de Elite op het platteland. Om preciezer te zijn: naar de Groene Vlakte, de enige plek op de wereld waar nog echte flora en fauna te vinden is. Samen met vier andere jongeren mag Abel hier verblijven en zullen ze worden getraind tot echte jagers. Maar bij de eerste training blijkt dat Graffin geen gewone jager is en wordt Abel’s tijd – en die van de rest van de jongeren - op de Groene Vlakte met de seconde angstaanjagender…  

WOOOOW!!! Dit verhaal vind ik dus echt helemaal te gek! Het liefst zou ik hier alles dat ik zo geweldig vind eruit willen gooien, maar dan zou ik te veel gaan verklappen. Wel kan ik vertellen dat het veel en veel meer spanning bevat dan de achterflap en mijn korte samenvatting doet voorkomen. Denk aan executie/martelwerktuigen (YES!), moorden, bloed, lugubere twists en darmen die weg glibberen. Vanaf de eerste pagina had het verhaal mij in haar greep en kon en wilde ik het niet meer loslaten tot ik het uit had. En dat einde is me echt wat. Pfff… Het was alweer een...  tijdje geleden dat ik zo heb genoten van een einde. Want wanneer je denkt te weten hoe het verhaal eindigt heb je het mooi mis. Ook ik dacht het te weten, maar er zit een zeer onvoorspelbare wending in waardoor je tot de laatste pagina in spanning blijft. 

Het boek is in drie delen verdeeld: ‘Het misdrijf’, ‘De jacht’ en ‘De laatste vijf’. Deze delen volgen elkaar chronologisch op. Bij het eerste deel zit de spanning er meteen al flink in, maar desondanks krijgt Jeroen het voor elkaar die steeds meer op te laten lopen. Met vele uitschieters tijdens het laatste deel van het verhaal. Niet alleen door de spanning, maar ook door de fijne schrijfstijl – met relatief korte zinnen en regelmatig wat grove woorden – zullen zowel jongeren (12+) als volwassenen door het verhaal heen vliegen. Tenminste, als ze geen tere kinderzieltjes hebben. 

Bepaalde gebeurtenissen die in het verhaal voorkomen doen mij denken aan ‘The Hunt’ (film uit 2020), ’24 uur’ van @schrijvermarcelvandriel en de welbekende film- en boekenserie ‘The Hunger Games’. Wanneer je bekend bent met deze films en/of boeken zul je tijdens het lezen van dit boek precies weten wat ik bedoel. Desalniettemin is het een zeer origineel verhaal en vind ik het erg jammer dat het in slechts één boek is verteld, want ik wil nog veel meer over deze wereld en ‘De laatste vijf’ weten. In mijn ogen zou dit verhaal – als het over meerdere boeken zou zijn verdeeld en daardoor nog meer was uitgewerkt – zeker potentie hebben gehad om in ieder geval in Nederland net zo’n hit te zijn geweest als The Hunger Games. Maar joh, het zou zomaar nog kunnen. Het boek leent zich namelijk uitstekend voor prequels en/of sequels (hint @jeroenvanberckum & @clavisuitgeverij) 😈 

Wat misschien nog handig is om te vermelden is dat dit boek deel uitmaakt van ‘De schaduwkronieken’, een serie losstaande verhalen met een luguber randje en een spannende twist. Voor lezers die niet weten dat dit... losstaande boeken zijn kan dit nogal verwarrend zijn, vooral wanneer je online boeken koopt en er Schaduwkronieken 1 of 2 bij staat. Zo kunnen mensen gaan denken dat ze eerst ‘Villa Vita Nova’ moeten lezen om ‘De laatste vijf’ te kunnen lezen, maar dit is dus niet zo. De verhalen staan totaal los van elkaar. Wel zijn beide boeken heerlijk luguber en spannend. Ik hoop dat er nog veel meer (200+ pagina’s) lugubere verhalen met organen die uit lichamen weg glibberen komen! Ik ben fan! Heb jij dit boek al gelezen? 

-

Auteur: Jeroen van Berckum

Illustrator: Marianne van der Walle

Uitgever: Clavis