De laatste verhalenverteller

Er was eens een meisje genaamd Petra Peña, die niets liever wil dan verhalenverteller worden, net als haar abuelita. Veel tijd om dit te worden heeft ze niet, want Petra's wereld eindigt. De aarde wordt vernietigd door een komeet, en slechts een paar honderd wetenschappers en hun kinderen – onder wie Petra, haar ouders en haar broertje – zijn uitgekozen om naar de nieuwe planeet Sagan te reizen. Zij zijn degenen die het menselijk ras moeten voortzetten met hun expertises. Het duurt honderden jaren voor ze de planeet zullen bereiken, dus worden ze in een soort slaap gehouden in cabines terwijl ze worden verzorgd door verschillende generaties mensen (Monitors) die hun leven enkel op het prachtige ruimteschip zullen doorbrengen.

Honderden jaren later wordt Petra wakker, maar niet op de manier die de mensen beloofd was. Het Collectief – bestaande uit wezens die niets meer op mensen lijken - heeft het schip tijdens de reis overgenomen, vastbesloten om de zonden uit het verleden van de mensheid uit te wissen. Iedereen die afwijkt van deze visie, of niet meer nodig is wordt ‘verlost’. Niemand heeft nog een enkele herinnering aan de aarde, alles wat ook maar aan de aarde deed denken is verwijderd van het schip, gewist uit hun geheugen. Door een fout is Petra de enige die de aarde nog wel herinnert, de enige die niet goed geprogrammeerd is als trouwe dienaar van het Collectief.

Haar verhalen uit het verleden zijn nu nog de enige hoop voor de toekomst, maar anderen overtuigen zonder gevaar voor eigen leven is niet zo makkelijk…

Wat een boek! Ik vind het werkelijk fenomenaal! Dat gevoel was er al erg snel, zodra het ruimteschip op het punt stond om te vertrekken. Het verhaal fascineerde me verschrikkelijk, slurpte al mijn aandacht op. Niet alleen tijdens het lezen, maar ook daarna. Ik weet niet eens hoe ik moet beschrijven hoe mooi ik dit boek vond, hoe mijn leesreis was, maar uiteraard probeer ik er wat over te vertellen – al begrijp je het echt pas wanneer je het verhaal zelf leest.

De achterkant van het boek en mijn stukkie hierboven doet vermoeden  dat het een echt science fiction verhaal is – wat ook waar is – maar het is zoveel meer. Het is zo ontzettend realistisch, zo realistisch dat het me niets zou verbazen als het volgende week zou gebeuren. En het is duister, wreed, spannend en vreselijk verdrietig. Petra doorstraat verschrikkelijke dingen. Dingen die ik hier niet kan noemen omdat het jouw leeservaring zou kunnen verpesten door het van tevoren te weten, maar weet dat dit verhaal zoveel meer is dan de achterflap doet vermoeden.

Het boek bevat niet enkel een prachtig geschreven verhaal, Mexicaanse folklore, een geweldig plot en personages die je in je hart sluit – of juist haat - maar ook zoveel belangrijke lessen en 𝘤𝘶𝘦𝘯𝘵𝘰𝘴 over het omarmen van verschillen, gebreken en alle anderen dingen die ons menselijk maken. Cultureel geheugen, verhalen en (culturele) verschillen zijn essentieel voor het bestaan en de vooruitgang van de mensheid.

Naast dat het verhaal me opslokte daagde het me ook uit om na te denken over alle aspecten die worden beschreven. Perfect om over te discussiëren, om over te praten.

Dit boek zal me altijd bijblijven. Ik hoop dat jullie hier net zo van zullen genieten als ik! Prachtig om samen te lezen en erover te praten vanaf ongeveer 11/12 jaar (en ver daarboven!). Dit boek lijkt mij ook erg geschikt voor in het voortgezet onderwijs, hier kun je zeker weten geweldige en leerzame gesprekken over voeren in de klas. Of heb je een boekenclub (ja dit geldt ook voor volwassenen!), kies dit boek! Ik vind het zo’n ontzettende aanrader!

Oja, als tweede foto zie je de oorspronkelijke cover van het boek. Die wilde ik toch even delen, omdat ik die nog prachtiger vind dan deze uitgave. 

-

Auteur: Donna Barba Higuera

Uitgever: Querido