De dag dat ik verdween

De elfjarige Max schreeuwt keihard om aandacht, en krijgt die ook, maar niet op de manier waar hij naar verlangt. Hij is een lastpak voor zijn leraren, klasgenoten en de rest van de buurt. Hij zwerft door de stad met zijn lieve hond Monster als een manier om te ontsnappen aan de constante spanning die er thuis hangt tussen zijn ouders. Max zijn schreeuw om aandacht gaat zo verkeerd dat er geen terugkeer meer mogelijk is en hij vlucht naar zijn vriend, zijn bejaarde en demente buurman. Daar komt Max mysterieuze voorwerpen tegen in een vitrinekast. Hij wenst dat hij niet meer bestond en opeens wordt die wens werkelijkheid. Hij wordt uit zijn leven gewist: het is alsof hij nooit heeft bestaan. Dit lijkt misschien geweldig, maar al snel realiseert hij dat hij zijn oude leven mist en dat er zonder hem een hoop dingen niet zouden zijn gebeurd. Ook de goede dingen. Max moet een manier vinden om zijn uitwissing ongedaan maken. Zodat hij hopelijk terug kan keren naar een wereld waarin hij niet gewist is.

Dit verhaal heeft mij zo ontzettend geraakt dat ik het moeilijk vind om erover te schrijven. Er is namelijk niet één ding dat mij heeft ontroerd. Het zijn een opeenvolging van gebeurtenissen in het boek. De arme Max, die verkeerd wordt begrepen en waarnaar niemand verder kijkt dan zijn gedrag. Zijn ouders, die geen oog hebben voor hem en zorgen voor een sfeer in huis die constant op knappen staat. De lieve Jack, de buurman van Max, die steeds van alles vergeet en hier zelf ook verdrietig om wordt. Het gevoel dat Max heeft waardoor hij zo graag wil verdwijnen, dat hij niet goed genoeg is en dat iedereen veel beter af is zonder hem. En dan tot overmaat van ramp ook nog Monster die verdwijnt.

Alles bij elkaar zorgt ervoor dat ik dit boek met een brok in mijn keel lees. Het doet me denken aan mijn oma met alzheimer, aan mijn hond, mijn beste maatje, die een aantal jaren geleden is overleden, aan de lange en donkere maanden die ik heb meegemaakt. En aan nog veel meer dat ik hier niet kan delen. Maar ook de pijnlijke realisatie dat als de 'slechte' mensen in je leven nooit hadden bestaan, de goede herinneringen die je aan ze hebt ook zouden verdwijnen.

Al deze emoties zorgen ervoor dat ik een pauze moet nemen na ongeveer de helft te hebben gelezen, omdat het gewoon te veel is, te veel om in één keer door te lezen en te verwerken.

Wanneer ik het boek weer oppak (de volgende dag, want ik MOEST het gewoon verder lezen) kom ik al snel in de scene waar Max zijn zieke vader meehelpt in de tuin en praat over het werk van zijn vader. Deze scene doet veel met me en zet me aan het nadenken. “Als je last hebt van zorgen of problemen of een gevoel van verlies, lijkt het net alsof je een heel zware baksteen in je zak met je meedraagt, zei ze.” (p. 170) En “Wat heeft het voor zin om werk te doen dat ik niet leuk vind?” (p. 172). Dit zijn de citaten die mij het meest tot nadenken hebben gezet en waar ik ook nog niet over uitgedacht ben.

Lisa schrijft zo enorm goed en het komt zo dichtbij, grijpt me bij mijn keel en zet me tot nadenken. Dit heeft ze bij elk boek dat ik van haar gelezen heb gepresteerd en ik verwacht dat dit ook bij haar volgende boeken weer zo zal zijn.

Dit boek behandelt zulke prachtige thema's als vriendschap, niet begrepen worden, echtscheiding, en vergeten worden, op een toegankelijke manier die zeer geschikt is voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Het gaat over de zin van het leven en wat het zou zijn zonder jou. Erg belangrijk om je te realiseren dat het leven van anderen heel anders (en ook slechter) zou zijn als je niet zou hebben bestaan. En dat verdwijnen helemaal niet zo fijn is als het op het eerste gezicht lijkt. 

-

Auteur: Lisa Thompson

Vertaler: Anneke Bok

Illustrator: Mike Lowery

Uitgever: Billy Bones