Autumnville

Het is   ̶t̶i̶e̶n̶ ̶v̶o̶o̶r̶ zes uur. Hugo’s vader doet iets ongewoons en laat Hugo voor het eerst de boekwinkel in zijn eentje afsluiten. Super gaaf, want hij wil later graag de boekwinkel overnemen! Alleen gaat het een beetje anders dan hij verwachtte. Wanneer Hugo de sleutel in het laatste slot wil draaien schreeuwt er iemand naar hem. Om hem. Om hulp. Een stem die vanuit de winkel komt. De lege winkel… Vanaf dat moment word je meegezogen in Hugo’s wereld, die steeds mysterieuzer en bizarder lijkt te worden. Wat is er aan de hand in Autumnville?!

Waarschijnlijk komt het niet als een verrassing wanneer ik zeg dat ik maanden op dit boek heb gewacht. Tenzij je me net bent gaan volgen natuurlijk, dan heb je uiteraard niet gezien hoeveel ik naar dit boek hem gesmacht de afgelopen maanden. Maanden waarin ik aan het teren was op de stukjes die ik van Rick kreeg. Nu ik dit achteraf schrijf denk ik dat hij me er misschien wel ingeluisd heeft met een of ander psychologisch trucje, het verhaal mijn hoofd in heeft geprent zodat ik het helemaal te gek zou gaan vinden. Dat is aardig gelukt. Dus nu zit ik hier, dit stuk te schrijven met een hoofd dat al een week volledig gevuld is met Autumnville. Een hoofd dat nog steeds bezig is met stukjes aan elkaar koppelen, koppelen aan gebeurtenissen in het boek maar vooral ook aan gebeurtenissen uit mijn eigen leven. Een erg drukke bedoeling weer. Thanks, Rick! 

Nee maar serieus. Mijn allereerste reactie nadat ik het boek in één ruk helemaal had uitgelezen was ‘Jezus Rick. Ik weet niet of je gelovig bent, maar echt jezus wat goed.’ Misschien denk je dat ik dat soort dingen vaker zeg, omdat ik nogal enthousiast kan zijn, maar dit soort dingen zeg ik dus alleen als ik het echt meen. Als ik een verhaal echt heb gevoeld. Net zoals toen ik Patroon in één ruk had uitgelezen.

Tijdens het lezen heb ik sticky notes op de bladzijdes geplakt waar ik iets bij voelde, of waarbij ik iets moest uitzoeken. Dat laatste hoort weer bij een soort queeste die ik voor mezelf heb opgesteld. Veel over de gebeurtenissen in het boek kan ik hier niet vertellen, want anders ga ik zoveel spoilers geven,  ga ik dingen vertellen die je echt zelf moet gaan ontdekken. Wel kan ik natuurlijk zeggen wat ik bij het lezen van dit verhaal (dit levenswerk 😉) heb gevoeld. Dus welkom bij de grote Allysha’s-Autumnville-emoties-show! 

Eerst kwam blijheid, want ik was mega superblij toen ik het boek eindelijk in mijn handen had en het mee kon nemen naar huis. Opgewondenheid, want woohooooo ik ging eindelijk echt beginnen met het boek, hoefde niet meer losse stukken te lezen zonder dat ik maar moest gissen naar de rest. Verwondering, want de schutbladen vind ik zooooo gaaf. Nog meer nadat ik het boek uit had, want er zit iets belangrijks in verwerkt. En over die kaft hoef ik toch niets te zeggen? Ik denk dat iedereen wel ziet hoe enorm mooi die is. De kleuren zijn zo mooi gedrukt. De zwarte kleur is ook echt zwart, donker, fijn. 

Het eerste hoofdstuk had ik al heel vaak gelezen, maar toch kwam daar wel een beetje verdriet bij kijken, maar ook zeker acceptatie. Berusting. Na het tweede hoofdstuk had ik al vaak een soort brok in mijn keel. Of nou ja, iets wat er op lijkt. Een soort halve verstikking die ik wel vaker heb als ik iets lees waar ik veel bij voel, of waar ik veel over nadenk. Nog wat hartkloppingen erbij en de paniekaanvallen konden weer beginnen. Nee grapje. Niet dat paniekaanvallen een grapje zijn natuurlijk, dat weet ik echt wel. Maar toch heb ik dit boek in een soort staat van paniek en nervositeit gelezen, nu ik er over nadenk. Want ik heb geen idee hoe ik anders zou moeten verklaren dat ik dat stikgevoel en die hartkloppingen had. Dat klinkt misschien als een negatief iets, maar voor mij is zoiets het mooiste wat er kan gebeuren als ik een boek lees.

Er zit een personage in het boek dat ik heel erg leuk vind. Mikey. Iemand waar ik me op mijn enthousiaste momenten heel erg mee kan identificeren. De grapjes, de opgewektheid, de toffe plannen die hij bedenkt en meteen wil uitvoeren, zijn onhandigheid. Maar ook met: ‘𝘡𝘰 𝘪𝘴 𝘔𝘪𝘬𝘦𝘺. 𝘌𝘦𝘳𝘴𝘵 𝘢𝘢𝘯 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘥𝘦𝘯𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘯 𝘱𝘢𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧.’ Zulk soort uitspraken vallen voor anderen misschien niet zo op, maar voor mij wel. Misschien kwam daar dat keelgevoel wel vandaan. Toch heb ik ook veel moeten glimlachen om Mikey. Over.

Er zitten meer dingen in het boek die ik eruit haal, maar die misschien niet zo bedoeld zijn. Of in elk geval, niet op de voorgrond treden. Niet per se belangrijk zijn om het verhaal te begrijpen. Maar wel heel belangrijk voor mijn leeservaring.

Op de achterkant staat ‘𝘈𝘶𝘵𝘶𝘮𝘯𝘷𝘪𝘭𝘭𝘦 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘦𝘧 𝘫𝘦 𝘢𝘭𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘧𝘪𝘭𝘮 𝘥𝘪𝘦 𝘫𝘦 𝘯𝘢 𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘢𝘬𝘵𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘯𝘥 𝘢𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘭𝘢𝘢𝘵.’ Voor mij was dit wel zo. Al kan ik ook begrijpen dat het verhaal voor sommige mensen erg verwarrend kan zijn. Voor mij was het ook. Op bepaalde momenten snapte ik er helemaal niks van en twijfelde ik heel erg of ik het nou heel tof vond, of dat ik mezelf daar enkel van probeerde te overtuigen. Maar toen ik bij de laatste hoofdstukken was aanbeland was er geen twijfel meer over mogelijk.

Dit verhaal zit steengoed in elkaar. Over elke zin is enorm goed nagedacht. Alles klopt. Uiteindelijk. Want eerst denk je echt what the fuck is dit voor iets geks? Tenminste, ik dan. Daarom kan ik ook zo enorm aanraden om dit boek in één keer uit te lezen. Om niet te stoppen wanneer je er even niets meer van snapt. Het komt goed, echt waar. Misschien niet met de personages, maar alles gaat samenvallen. Beloofd. Dus, ga dit boek nu maar heel snel halen en veel bizarre dingen ervaren. En vergeet niet de prachtige muziek te luisteren. Want ook dat is (met of zonder boek) een enorme aanrader! 

-

Auteur: Rick Meijer

Illustrator: Sophie Pluim

Uitgever: Ploegsma