48 uur

‘𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘊𝘭𝘢𝘪𝘳𝘦𝘴 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘬𝘯𝘢𝘭𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥 𝘷𝘢𝘯 … 𝘶𝘪𝘵 𝘦𝘭𝘬𝘢𝘢𝘳. 𝘉𝘭𝘰𝘦𝘥 𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘳𝘴𝘦𝘯𝘦𝘯 𝘴𝘱𝘢𝘵𝘵𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵 𝘦𝘯 𝘊𝘭𝘢𝘪𝘳𝘦 𝘣𝘦𝘨𝘰𝘯 𝘩𝘺𝘴𝘵𝘦𝘳𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘵𝘦 𝘨𝘪𝘭𝘭𝘦𝘯.’

De 24 uur durende klopjacht is voorbij, maar dat betekent nog niet dat Claire de gebeurtenissen heeft kunnen loslaten. Wanneer ze hier toch eindelijk voor open lijkt te staan is het echter te laat: met een lichaam en geest gevuld met onzekerheden, negatieve gedachten en paniekaanvallen belandt Claire in een nieuwe nachtmerrie. Samen met iedereen (ja, echt iedereen!) die haar tijdens de eerdere achtervolging heeft geholpen, wordt ze ontvoerd naar een afgelegen landgoed in Frankrijk. Daar wordt het gezelschap 48 uur lang als wilde dieren opgejaagd in de bossen. In een race tegen de klok moet Claire vechten voor haar leven en dat van haar vrienden. Maar hoever is ze bereid te gaan?

Na het lezen van het eerste deel vond ik het een echte kutfuckshitzooi. Want ik wilde meer. Tussen het moment dat ik hoorde dat er een vervolg kwam en ik het vervolg in mijn handen had moest ik lang wachten. Namelijk 501 dagen. Dat zijn afgerond 72 weken. Een eeuwigheid als je iets heel graag wil. But I did my waiting! 1̶2̶ ̶y̶e̶a̶r̶s̶ ̶o̶f̶ ̶i̶t̶.̶.̶.̶ ̶i̶n̶ ̶A̶z̶k̶a̶b̶a̶n̶!̶

Na het uitlezen van dit boek dacht ik: 𝘬𝘶𝘵𝘧𝘶𝘤𝘬𝘴𝘩𝘪𝘵𝘩𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯𝘬𝘢𝘬𝘬𝘦𝘯𝘥𝘳𝘰𝘭𝘬𝘭𝘰𝘵𝘦𝘬𝘶𝘵𝘻𝘰𝘰𝘪! Dit is overigens ook mijn nieuwe favoriete woord geworden. Wat was het weer gaaf! Bloed, geweld, pijn: het komt allemaal weer veelvuldig voorbij. Stukjes hersenen die uit een lichaam spatten waren dit keer wel mijn favoriet. Heerlijk! (Tenzij het jezelf overkomt).

Het duurt in dit deel een héél klein beetje langer voordat je bij de echte actie bent, bij het eerste boek zat ik vrijwel meteen vol adrenaline met een kloppend hart en dat duurde hierbij iets langer, maar wat is het weer enorm vlot en pakkend geschreven! Ik heb het boek in één ruk uitgelezen, wegleggen was onmogelijk.

Ondanks de gewelddadige gebeurtenissen in dit boek choqueerde het me overigens niet zo erg als 24 uur. Behalve het hersenstukje dan, dat was ronduit genieten. De gebeurtenissen in het eerste deel gebeurden zo onverwachts, waren elk op hun eigen manier zo ziek en/of luguber, dat ik er dit keer op voorbereid was. Het zorgde ervoor dat ik dit boek heel anders heb ervaren.

Echter betekent dat niet dat ik niet enorm van dit boek heb genoten - integendeel zelfs, want als er iets is waar ik van geniet naast over bloederige en gore dingen lezen, is dat wel lezen over “problemen” in iemands hoofd. Oorlogen of bijzondere fantasieën die plaatsvinden in iemands hoofd en de acties die hieruit voortvloeien vind ik verschrikkelijk interessant. En dit boek zit daar bomvol mee als je goed leest. Vooral met de oorlogen dan.

‘𝘋𝘦 𝘢𝘯𝘨𝘴𝘵𝘥𝘳𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘯𝘢𝘤𝘩𝘵, 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘳𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘥𝘢𝘨. 𝘋𝘦 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘰𝘱 𝘻𝘦 𝘬𝘰𝘯 𝘨𝘦𝘯𝘪𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘢𝘳𝘴 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘦𝘴𝘵.’

De mentale rollercoaster die Claire meemaakt vind ik heel tof. En zo mooi ook hoe dit wordt verteld! Het bruggetje naar ‘𝘐𝘬 𝘸𝘪𝘭 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳.’ maakte veel indruk op me. Een zin die zoveel verschillende betekenissen heeft, zoveel kan betekenen, betekenissen die ik ook zelf verzon. Ik wil geen relatie meer. Ik wil niet meer doen alsof. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer huilen. Ik wil niet meer alleen zijn. Ik wil niet meer paniekaanvallen krijgen. Ik wil niet meer leven. Hoewel de emotionele strijd niet direct op de voorgrond staat en velen waarschijnlijk vooral de nagelbijtende spanning uit het boek zullen halen, zijn dit wel de dingen waardoor ik een boek vaak écht goed vind.

Claires emoties en gedachten blijven tijdens het verhaal overigens niet constant hangen op standje dood en pure wanhoop, maar schieten op bepaalde momenten ook kort vanuit de diepte naar de zon. Zoals de opluchting op p. 68. Echt heel mooi, want dit soort gedachten geven het gevoel dat Claire een echt persoon is, het geeft haar leven.

Dan is er ook nog de humor die in het verhaal is verwerkt. Droge humor, dad jokes, duistere humor, zelfverheerlijking, nerdhumor en natuurlijk de stomme humor van Gideon. Ik ben er fan van. Althans, wanneer het in een verhaal past wel. In andere gevallen kan het ook heel irritant zijn, maar dat vind ik in 48 uur niet het geval.

‘𝘞𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘦 𝘢𝘥𝘦𝘭𝘢𝘢𝘳𝘴 𝘸𝘢𝘯𝘯𝘦𝘦𝘳 𝘫𝘦 𝘻𝘦 𝘯𝘰𝘥𝘪𝘨 𝘩𝘦𝘣𝘵,’ is uiteraard mijn favoriete grap. Deze grap leverde dan ook nog meer bonuspunten op voor Xavi (knuffel voor hem!). Hopelijk begrijpen jullie de verwijzing trouwens wel. Ook moest ik hardop lachen om ‘𝘊𝘭-𝘈𝘐-𝘳𝘦’, wat overigens vooral te wijten was aan mijn vermoeidheid, maar toch. Ik vind het mooi.

De personages ga ik verder niet benoemen in dit stukkie zodat ik de leeservaring niet verpest, maar wat ik wel nog wil noemen is dat het een fijne diverse groep personages is. Door de diversiteit zal bijna iedereen wel iets ontdekken dat herkenbaarheid oproept, dat ervoor zorgt dat er een spiegel wordt voorgehouden, maar wat ook juist weer kan zorgen voor een verruimende blik. Dus naast de gruwelijke gebeurtenissen in dit boek is het nog eens goed voor je ook! Gaaf toch? 😁

Ik praat alweer veel te veel, dus ik eindig nu gewoon abrupt met dezelfde zin over het boek als in mijn stukkie over 24 uur: Een waanzinnige aanrader voor 14+ (en ver daarboven)! 

-

Auteur: Marcel van Driel

Uitgever: Kluitman