24 uur

De afgelopen drie weken kan ik wel omdopen tot Marcel-van-Driel-weken. Eind maart verscheen de novelle 𝟮𝟰 𝘂𝘂𝗿. Mijn Instagram stond toen volledig vol met dit boek. En daardoor zat mijn hoofd dat ook. Sowieso zat en zit mijn hoofd vol met de verhalen van Marcel, want ik heb de afgelopen 2 weken de Superhelden.nl trilogie ook maar eens gelezen (die bizar goed in elkaar zit en die ik echt geniaal vind – zal ik nog wel een uitgebreid stukkie over schrijven) en natuurlijk wacht ik al heel erg lang op Bobbie Botjes, waar ik vreselijk zin in heb. Dus dit was me wel weer een hyperfocus.

Voordat dit geratel weer helemaal uit de hand loopt zal ik gaan beginnen met de reden dat ik dit stukkie schrijf: 24 uur. De nieuwste novelle uit de serie novelles van @kluitman_novelles, een boek dat gericht is om het leesplezier onder jongeren te verhogen. Om jongeren te stimuleren toch te lezen, door ontzettend boeiende en spannende verhalen aan te bieden. En dat met dunne boeken met verhalen van rond de 100 pagina’s.

De zestienjarige Claire werkt als flitsbezorger. Op een koude winteravond brengt ze een laatste bestelling weg, eigenlijk net buiten haar bezorggebied, maar ze krijgt er een dikke fooi voor. En die heeft ze best wel nodig, zoals ze zelf duidelijk maakt in het verhaal. Wanneer ze bij het bezorgadres aankomt staan twee broers haar op te wachten met een wapen. Het blijkt dat ze jagers zijn en de komende 24 uur wordt Claire hun prooi. Als ze uit de handen van de broers blijft krijgt ze 10.000 euro. Lukt het niet of houdt ze zich niet aan de spelregels? Dan is haar leven voorbij. En misschien zelfs dat van haar naasten. Zonder telefoon, jas, geld en schoenen – maar met een tracker en een flinke dosis angst – wordt Claire op straat gezet door de broers. 24 uur moet ze uit hun handen blijven. Maar dan komt Claire erachter dat de broers zich niet aan de regels houden. Claire is bang dat ze ten dode opgeschreven is. Tenzij ze zelf de regels verandert…

Dit razend spannende avontuur had ik binnen een uur uit en dat vond ik dus echt een dikke kutfuckshitzooi, want van mij had ‘ie nog veel langer mogen duren.  Want wauw, wat was dit gruwelijk spannend! Na het lezen van de eerste bladzijdes weet je meteen dat dit een boek is dat je in één ruk wil (en moet) uitlezen. En ja, ik weet wel zeker dat dit ook voor de doelgroep geldt waar het voor is geschreven. Het ‘fuck you!’ en ‘wat de fuck?!’ taalgebruik sluit natuurlijk geweldig aan bij de jeugd, de personages en hun problemen roepen herkenbaarheid op en het verhaal is enorm vlot en pakkend geschreven. Het wordt nooit saai. Bloed, geweld, pijn: het komt allemaal voorbij. Daarnaast bevat het boek ook veel humor, tenminste dat vind ik dan.

Ik hou van wat er uit de mond van de nogal mondige Claire komt en van de dad jokes. Maar vooral houd ik van de kleine ‘easter eggs’ die Marcel in zijn verhalen verwerkt. Het gedeelte waarom de Marvel pleisters nodig zijn is wel mijn favoriet. Of misschien wel het stukkie op het perron. Al vind ik het ook heerlijk om over iemand met handen die bedekt zijn met bloed te lezen en hier dan een voorstelling van te maken. Naast al die grapjes en gruwelijke gebeurtenissen kon ik ook nog een beetje meevoelen met hoe Claire worstelde met de situatie thuis bij haar moeder, want die was voor mij wel herkenbaar. Fijn dat ook armoede in een boek genoemd wordt zonder dat dit de boventoon neemt, zonder dat dit uitgebreid moet worden uitgewerkt. Vind ik tof.

De spanning in dit verhaal blijft constant hoog na Claire’s ontmoeting met de broers. Je wordt volledig meegesleept in het verhaal en kunt pas weer bijkomen wanneer je het boek hebt uitgelezen. Of iets later, want sommige gebeurtenissen moet je wel even verwerken... Een waanzinnige aanrader voor 14+ (en ver daarboven)! 

-

Auteur: Marcel van Driel

Uitgever: Kluitman