1991

‘𝘡𝘰𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘢𝘢𝘮 𝘪𝘴, 𝘬𝘢𝘯 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘯𝘰𝘨 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯, 𝘥𝘢𝘤𝘩𝘵 𝘪𝘬. 𝘈𝘧𝘨𝘦𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘬𝘦𝘳𝘴𝘵 𝘩𝘢𝘥 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘷𝘢𝘥𝘦𝘳 𝘮𝘦 𝘮𝘦𝘦𝘨𝘦𝘴𝘭𝘦𝘶𝘳𝘥 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘯𝘦𝘳𝘥𝘧𝘪𝘭𝘮 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘰𝘷𝘦𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘷𝘶𝘶𝘳 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘢𝘥𝘶𝘸𝘮𝘰𝘯𝘴𝘵𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘳𝘢𝘷𝘪𝘫𝘯 𝘪𝘯 𝘸𝘢𝘴 𝘨𝘦𝘵𝘳𝘰𝘬𝘬𝘦𝘯. 𝘐𝘦𝘥𝘦𝘳𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘯 𝘶𝘪𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘪𝘫 𝘥𝘰𝘰𝘥 𝘸𝘢𝘴, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘻𝘪𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘧𝘪𝘭𝘮. 𝘎𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘢𝘢𝘮, 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥.’

In de zomer van 1991 verdwijnt een jongen van een zomerkamp op het eiland Terschelling. Maandenlang wordt er gezocht, maar met de jaren verdwijnt de hoop hem ooit nog terug te vinden. Elf jaar later, in de zomer van 2002, wordt Basha Berkel naar hetzelfde rotkamp gestuurd. Onderweg wordt er al gefluisterd over een verdwenen jongen en bij het kampvuur beginnen de eerste spookverhalen waardoor Basha’s nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd. Wanneer ze ook nog eens mysterieuze tekens vindt boven haar bed – hetzelfde bed waar de verdwenen jongen in sliep – begint ze een razend spannend onderzoek met kampgenoot Tibbe. Een onderzoek dat duistere geheimen aan het licht brengt…

Wow. Dit boek... Ik wachtte er maandenlang op. Iets wat er soms voor zorgt dat een boek ontzettend tegenvalt, maar dit boek overtrof al mijn verwachtingen. Dit boek bevat alles wat een goed boek nodig heeft! De bizar mooie kaft, het binnenwerk, het briljant opgeschreven verhaal. En het voorproefje dat ik van Tom kreeg. Het is te gek! Door de proloog wilde ik er al meteen in verdwijnen. Kreeg ik meteen vraagtekens in mijn hoofd. Voelde ik de spanning. Spanning die gedurende het verhaal steeds hoger werd door de kleine stukjes informatie die wordt gegeven. Stukjes die je laten twijfelen aan personages hun intenties, aan de waarheden. Aan alles. Stukjes waar je kriebels van krijgt. En stukjes waardoor je denkt aan één van je favoriete films, die over een tovenaar die een ravijn in werd getrokken. Fantastisch.

Ik had in mijn telefoon notities gemaakt van pagina’s waar ik iets over wilde zeggen, waar zinnen op stonden die me raakten, lieten nadenken, waarmee ik mezelf identificeerde, maar mijn notities zijn verdwenen. Net zoals Pepijn. De verdwenen jongen. De jongen die niet genoemd mag worden. V̶o̶l̶d̶e̶m̶o̶r̶t̶. Dat betekent dat ik het boek nog een keer moet lezen. Iets wat ik sowieso al wilde, want na de bizarre ontknoping wilde ik dat al meteen. Heb ik misschien iets eerder in het verhaal gemist, een voorbode voor de huiveringwekkende gebeurtenissen? Ik denk het niet. Maar Tom schrijft zo prachtig en met zoveel diepte dat het me niets zou verbazen dat ik tijdens mijn volgende leesavontuur van het boek toch weer veel meer ontdek.

De personages zijn ook zo fijn uitgewerkt. Zo echt. Uiteraard was ik razend benieuwd naar kampleider Jorn. Is hij goed? Is hij slecht? Is hij ‘gewoon’? Is hij een Snape? Ik moest het weten! Basha vind ik geweldig omdat ze me aan mijzelf deed denken. Dapper maar ook onzeker. Moeite met het maken van vrienden, maar wel heel sociaal kunnen zijn met de juiste mensen. En ze zit soms net zoals ik vast in het Moeras van Sippe Droefheid. Dan heb je nog lieve, slimme Tibbe! Met zijn liefde voor detectives en zijn leefregels van Agatha Christie. En je hebt nog Joey. Vervelende Joey. Of toch niet? Over hem had ik graag nog meer gelezen.

Het is dat ik niet meer over het verhaal kan vertellen zonder per ongeluk al wat van de vele spinsels aan elkaar te koppelen voor jullie, maar ik zou er zoveel over kunnen vertellen. Over wat ik vind van de beelden in de lenzen in de huilende toren. WANT WAT IN DE MULTIVERSE WAS DAT?! Komt er een collab? De grote Zeven Vermissingen show? Ik heb het nodig!!! Echt awesome. En het bezoek aan het verzorgingstehuis. En dat ene. Die ene ruimte. De bijl. Die ontknoping. Met verderf. Bloed. Hamsters. En van alles wat ik geweldig vind maar waar ik nu dus niet over kan schrijven zonder dingen te verklappen. Bizar gewoon.

Voor iedereen vanaf 10+ jaar zonder tere zieltjes. Ga dit boek ervaren. Echt echt echt. 

-

Auteur: Tom Rijpert

Illustrator: Paco Vink

Uitgever: Pelckmans